«ان تدفن الحب فی قلبک افضل من أن تعطیه لمن لا یستحق.»
‏این‌که عشق را در قلبت دفن کنی، بهتر از آن است که تقدیمش کنی به کسی که لیاقتش را ندارد.

. .

آرزوها را دوست ندارم.
دوست ندارم آرزویی داشته باشم!
دوست ندارم تمام زندگی‌ام معطلِ رسیدن شود!
آرزوها آدم را برده‌ی خود می‌کنند!
آرزو ، رهایی را می‌گیرد وُ انتظار می‌دهد!
چه مضحک! انتظار برای چه دقیقاً؟
شگفتی‌های زیستن برای ادامه دادن کافی نیست؟!
اصل، بر « نشدنِ» خواسته‌هاست!
اگر شد خوب است. زندگی‌اش می‌کنم! با تمامِ وجود !
اما نمی‌جنگم برای چیزی!
جنگ برای رسیدن و تصاحب خریت است!
زن، پول، مقام!
ندیده‌ام کسی را با داشته‌هایش دفن کنند!


.علی سلطانی

أنا حزینٌ مثلَ وطنی لأنّ …
‏  کلّ شخصٍ أحببتُهُ ،
‏   دفنتُهُ فی نفسی !!!

‏               و
‏              من
‏  شبیه وطنم غمگینم ؛
‏            چرا که 
‏هر کس را دوست داشتم ،
‏           در خود
‏      دفن کرده ام .

و از آن جایی که خود را گنج پنداشتند
دفنشان کردیم ...

.࿐

میخواستند مارا دفن کنند
غافل از اینکه ما بذر بودیم ...

.࿐

یه مفهومی داریم به نام «الاهمال بعد الاهتمام»، بی‌تفاوتی و بی‌توجهی بعد از توجه زیاد. دیدین بعضیا، حالا به هر هدفی، مثلا اینکه میخوان به‌دستت بیارن، بهت بی‌نهایت مهر و توجه میدن. دورت رو میگیرن. حواستو پرت میکنن از داشته‌هات. بعد یهو نیست میشن. اینا واسه یه‌عمر دفن می‌کنن یه احساساتی رو در آدما. بی‌اعتمادش می‌کنن به زمین و زمان. واسه همینه میگه این‌کار «قتل نفس بریئة بغیر حق»، در حکم کشتن انسانی بی‌گناه به ناحقه. چون اون‌آدم دیگه درست‌بشو نیست. عینهو میت. لااقل تا یه زمان طولانی.

خواستند
ما
را
دفن
کنند؛
غافل
از
اینکه
ما
بذر
بودیم.

طرز خودکشی در هر کس منحصربه خودشه.
یکی دیگه شیک نمی‌پوشه.
یکی دیگه آرزویی نمی‌کنه.
یکی دیگه به تحصیل ادامه نمی‌ده.
یکی دیگه به خودش نمی‌رسه.
یکی مدام ترانه‌های غمگین گوش می‌ده.
یکی دیگه از خودش عکس یادگاری نمی‌گیره.
یکی محبت نمی‌کنه.
یکی دیگه محبت نمی‌پذیره.
و...
این‌گونه است که اکثر آدم‌ها در ۳۰ سالگی می‌میرند و در ۸۰ سالگی دفن می‌شوند...!

ما هر روز چیزهایی را در قلب خود دفن می‌کنیم که درباره آنها به کسی چیزی نگفته‌ایم.

دلبری رو از نزار قبانی یاد بگیریم اونجا که میگه :
تو بزرگترین فتح در میان فتوحات منی، تو آخرین وطنی که در آن زاده شدم و در آن دفن خواهم شد ...!