خوشا صبحی
که چون از خواب خیزم ،
به آغوش تو
از بستر گریزم

من هنوز به جداشدن‌ها و تمام شدن‌های بزرگسالی عادت نکرده‌ام ، با هر پایانی یک‌بار فرو می‌ریزم و دارم به این فکر می‌کنم که چقدر هربار از نو ساختنِ این ویرانه طاقت‌ فرساست ..

هر وقت احساس تنهایی کردی
هر وقت دلت از دنیا و آدماش گرفت
هر وقت خسته بودی، شونه هات سنگین شد
من اینجام..
بیا پیشم من با آغوش گرم منتظرتم
خواستی گریه میکنیم،خواستی فحش میدیم
داد می‌زنیم، هرکاری میکنیم
تا حال دلت خوب بشه.
آخه دور اون چشمای خوشگلت بگردم
من میمیرم تو حالت بد باشه..
تو فقط بیا پیشم من دنیارو به پات میریزم
تا حالت خوب بشه..
تا چشات بخنده..

حکایت اکثر ماها این است:

که گَر گریزم ، کجا گُریزم؟
وگَر بمانم ، کجا بمانم؟
• |.

حالم بد باشه، عصبی باشم، از همه دور باشم، غم و رنج داشته باشم، زخم‌هام خونریزی کنن، دوست دارم، حتی شخصیت اجتماع گریزم، شخصیت بداخلاقم و اون شخصیتم که هیچ کس رو به جز خودش دوست نداره، تو رو دوست داره.

هر وقت نمیدونم باید چیکار کنم یه لیوان چایی برای خودم میریزم .️.️

♡

یادمه میگفت :

" عاشقم دست خودم نیست بهم میریزم
که تو هم با دگران خوب شوی هم با من! "

الان میفهمم چی میگه...

به قولِ فروغ جانِ فرخزاد:
با آن همه پوچی از تو لبریزم .️

یک نصحیت برای اینکه کاریزماتیک تر باشین :

برای آدم‌ها مرز بذار
مرز صمیمیت
مرز گفتار
مرز رفتار
مرز تماس فیزیکی
مرز...
خودت این مرزها رو تعیین کن
و همیشه یک قدم عقب‌تر بایست !

شد شد، نشد فدای سرت، چایی می‌ریزم سیگار بخر بیار می‌شینیم تا خود صب باهم حرف می‌زنیم.