من؟ هم فهمیدم، هم خبر دارم فقط تو دیگه ارزش واکنش نداری، اون لحظه باید قدر میدونستی الان تبدیل شدم به کسی که هر جا باشی بگی کاش قدرش رو میدونستم، یسری چیزها باخته، تو هم همه طوره من رو باختی عزیزم.

تایپم تا ابد آدمیه که تو دعوا مراقب حرف‌هاش و رفتارش هست چون میدونه چقدر حساسم.

همین که کاری به کار کسی ندارم، همین که سرم به زندگی خودم گرمه، همین که هر چی میگه با احترام ردش میکنم، همین که دقیق میدونم پشت سرم چی میگذره ولی به روی خودم نمیارم، همین‌ها دلیل آرامش و قشنگیه زندگیمه.

خیلیامون الان اونجاییم که شایع میگه:
تحمل کن میدونم، حواس هیچکی بهت نیست.

‏قسمت ناراحت‌کننده‌ قطع ارتباط اینه که میدونی بقیه بهش پیام میدن ولی تو نمیتونی پیام بدی، میدونی بقیه هنوز تو زندگیش جریان دارن ولی تو جریان نداری، میدونی بقیه خیلی وقت‌ها میبیننش ولی تو نمیبینی، تو مردی، و اینطوریه که به تمام جهان حسادت میکنی.

میدونی چرا صبح قشنگه ...

چون انگار خدا میگه : بیا از اول شروع کن
همین :)

صدای بی گزند

.️.

منم میدونم هیچ چیز همیشگی نیست،
ولی من بعضی آدما رو برای همیشه کنارم می‌خواستم.

یا قدرم رو بدون یا میشم همون آدمی که یه روز هرجا بشینی بگی کاش قدرش رو میدونستم.

کاش نمیدونستم فتیش " اورولاگنیا " چیه!
اگه بهت بگم مثل قبل نمیشی...

جنبشو داری ببین:

آدم‌های دورش کمتر و کمتر میشدن اما براش مهم نبود، معتقد بود اگه خودش رو داشته باشه عملا کم و کسری نداره و باز هم میشه زندگی کرد، بی احساس یا بیرحم نبود،فقط رو آدم‌ها حساب نمیکرد، ته داستان رو خوب میدونست، دیگه امیدش فقط به خودش بود.