از لحاظ روانشناسی ما این وظیفه رو نداریم که:

۱. همه‌ی آدم‌ها رو نجات بدیم یا بهشون کمک کنیم.
۲. کاری کنیم که همه تو هر شرایطی از ما خوششون بیاد.
۳. همه‌ی کارها رو خودمون به دوش بکشیم.
۴. همه رو راضی نگه داریم.
۵. همیشه همه‌چیز رو به تنهایی تو خودمون نگه داریم.
بلکه وظیفه‌ی ما اینه که...
۱. به همه محبت کنیم.
۲. خود واقعیمون باشیم.
۳. بیشتر از بقیه روی خودمون تمرکز کنیم.
۴. عقاید و نظرات خودمون رو داشته باشیم.
۵. گهگاهی یه وقفه به خودمون بدیم و نفس عمیق بکشیم .

سیاست جاش تو روابط دیپلماسیه نه رابطه
عاشقانه، مگه چقدر عمر میکنیم که نتونیم با
یه نفر بی شیله پیله و خود واقعیمون باشیم…

.࿐

کاش یبار با کسی روبرو بشیم که خودش باشه، شبیه حرفا و اعتقاداتش زندگی کنه... آدما از اینکه خودشون باشن میترسن، اونا خوب میدونن برای اینکه خودت باشی و کارایی رو انجام بدی که از ته دلت میخوای، جوری رفتار کنی که خودت می پسندی، طوری لباس بپوشی که همیشه دوست داشتب، دیر یا زود باید تاوان سنگینی رو بدی چون با کسایی طرفی که دوست دارن شبیه خودشون رفتار کنی تا تاییدت کنن و تورو بین خودشون بپذیرن... برای همین به محض اینکه تصمیم میگیری خودت باشی با چیزای وحشتناکی طرف میشی، چیزایی مثل تنهایی، مثل طرد شدن، مثل قضاوت شدن، ترس از روبرو شدن با همین چیزاس که باعث شده خیلی از ماها یه عمر برده‌ی افکار دیگران باشیم و خود واقعیمون رو سانسور کنیم چون از اینکه پسمون بزنن وحشت داریم... شجاع‌ترین آدما اونایی هستن که یه روزی تصمیم گرفتن خود واقعیشون رو زندگی کنن، آدمایی که تعدادشون خیلی کمه..

‌

همه ما یه روزی توی گذشتمون هست که
اون لبخند واقعیمون رو توش جا گذاشتیم :)

‌

‏کاش عذاب وجدان بگیریم وقتی دیگران مارو خوبتر از خود واقعیمون میدونن