گفتی: "ز عشق یافت دلت روشنی؟"، بلی
آتش‌به‌خانمان‌‌زده را خانه روشن است



..

اگر آتشی از تنور در جامه یِ تو افتد ، زود کوشی تا بِکُشی (خاموش کنی) ،
چگونه روا داری که آتشِ کبر ،
حسد و ریا
در دلِ تو قرار گیرد ...؟

"شیخ حسن خرقانی "

به درون آتشِ کشف خویشتن
قدم بگذار
آن آتش
تو را نخواهد سوزاند
فقط آنچه نیستی ،
خواهد سوخت...

گمان می‌برم که اگر خداوند،
صد هزار گونه خنده می‌آفرید
اما رسم اشک ریختن را نمی‌آموخت،
قلب حتی تاب ده روز تپیدن را
هم نمی‌آورد...


" آتشِ بدونِ دود
نادر ابراهیمی"

فراموش نكنید بزرگترین آتش‌سوزی جهان را در ابتدا می‌توان با یك فنجان آب خاموش كرد (درایت، مدیریت بحران)

توان یك زنجیر به اندازه ضعیف‌ترین حلقه آن است. (مشاركت)

مداد هر رئیس باید پاك‌كن داشته باشد (گذشت)

به خاطر داشته باشید كشتی‌ها در لنگرگاه‌ها امنیت بیشتری دارند اما هیچ‌گاه برای چنین هدفی ساخته نشده‌اند. (تلاش در رفع موانع)

ذهن انسان مانند چتر نجات است كه تنها زمانی كار می‌كند كه باز باشد(ذهن باز)

با دو گوش و یك زبان كه داریم، باید دو برابر آنچه كه می‌گوییم، بشنویم (خوب شنیدن)

هوا
سرد است و
آتشِ نگاهِ تو روشن...!

چایِ باران
در فنجانِ قهوه ای چشمم
دَم کشیده است ؛

نترس!
شانه ات را نزدیک تر کن
دردهایم از دهن افتاده اند...

#مینا_آقازده

دیشب
باز هم
بی‌طاقتی‌های ندیدنت را
در گوش زمین
زمزمه کردم
نمی‌دانم این‌بار چه پیش خواهد آمد
سونامی؟
زلزله؟
آتش‌فشان؟
...

_ بیا آبی بزن بر آتشِ تندِ تنش هایم ،
که دل در بی قراری هایَش ،
آرام از تو می گیرد ...
حسین منزوی

چشمك بزن ای آتشِ پاكِ اهورايی
ساحل نشينِ نازِ من، فانوسِ دريايی

چشمك بزن تا باز گردد امن و آسايش
بر عرشه‌ی طوفانیِ امواجِ هرجايی

اينجا مسافر، موج، كشتی، ناخدا، تنهاست
تنهاتر از مفهومِ ناميرای تنهايی

اينجا برای ديدنت، اميدهايی هست
گفتند با ما جاشوان از دور پيدايی

اينجا گره خورده‌ست كار و بار ماها سخت
فانوس من، چندين قدم نزديك می‌آيی??!

حميد خصلتی

حرف‌هایی هست‌ برای گفتن که اگر گوشی نبود نمی‌گوییم..

و حرف‌هایی هست برای نگفتن، حرف‌هایی که هرگز‌ سر‌ به ابتذال

گفتن فرود نمی‌آورند.

حرف های شگفت، زیبا و اهورایی همین‌هایند و سرمایه ماورایی هرکس

به اندازه حرف‌هایی است که برای نگفتن دارد،



حرف‌های بی‌تاب و طاقت‌فرسا، که هم‌چون زبانه‌های بی‌قرار آتش‌اند و

کلماتش هر یک انفجاری را به بند کشیده‌اند؛

کلماتی که پاره‌های بودن آدمی‌اند.

اینان هماره در جستجوی مخاطب خویشند، اگر یافتند، یافته می‌شوند و

در صمیم وجدان او آرام می‌گیرند..

و اگر مخاطب خویش را نیافتند، نیستند..

و اگر او را گم کردند، روح را از درون به‌ آتش می‌کشند و دمادم،

حریق‌های دهشتناک عذاب بر می‌افروزند.

(دکتر علی شریعتی)