از حُریت تا خریت فاصله ای نیست؛
زیادند حر ها و خر هایی که در هر لباسی و با هر ژستی، ظاهر میشوند!
کسی از سرانجامِ خودش خبر ندارد
زیاد گولِ منم منم های خودتان و دیگری را نخورید گاهی در یک لحظه با یک انتخاب، کاملا بی مقدمه یا خر می مانی یا حر میشوی!
سوال اینجاست
آیا آنقدر از خریت فاصله داریم که حُر ها را ببخشیم؟!
"آزاده بودن" چیز خیلی خوبی ست؛
برای قومی که فکر کنند
نه ژست و ادا، نه جَهیدن و جنگیدنِ خالی و بیهوده!
کاش هر چه هستیم و نیستیم به قول حسین لااقل آزاده باشیم!

بهم گفت: "سختش نکن، کمک بگیر و یادت باشه انجام‌دادن‌ش از پرفکت انجام‌دادن‌ش مهم‌تره."

ولی از من میشنوید هیچوقت کسی رو مجبور به انجام‌ کاری نکنید، حالت رو نمیپرسه؟ نپرسه، نمیاد ببینتت؟ نیاد، نگرانت نمیشه؟ نشه، رفتار آدم‌ها وقتی با ارزشه که از ته دلشون باشه نه از سر زور و اجبار.

عشق هم چیز جالبیه.
سخته یکم، ولی جالبه.
مثلاً تو یکسری کارهای یکسان رو با یه عده انجام می‌دی.
غذا می‌خوری،سفر می‌ری،حرف می‌زنی،می‌خوابی،بیدار می‌شی،می‌خندی.
اما باز تهش می‌بینی که نه، همه‌ی این‌ها فقط با همون یه نفر بهت می‌چسبه.
فعل همونه، اما با دیگری انگار انجام‌پذیر نیست.

آدمی که همه‌ دوستش دارن و همه ازش تعریف میکنن مطمئن باش یه جای کارش میلنگه،چون تو هرکاری انجام‌بدی بالاخره هستند کسایی که خوششون نیاد

حِس و حال انجامِ بعضی کارا ، از اوَلِشَم نبود . . .