One of the hardest things is tolerating people who understand and beat themselves up for not understanding...

یکی از سخت ترین کارا تحمل آدماییه که میفهمن و خودشونو میزنن به نفهمی...

وقتی تیکه کلام هاش میشه تیکه کلام هات، نوع خندیدنتون شبیه به هم میشه، نوع حرف زدنتون، نوع رفتارتون، علایق و سلیقه هاتون یکی میشه؛ در واقع دارین وارد یه لِول جدیدی فراتر از صمیمیت میشید، شما دارید با هم یکی میشید و حقیقتاً این یکی از زیبا ترین چیزاییه که میتونه برای هر دو نفر اتفاق بیفته.

به‌نظرم دوتا از کتاب‌هایی که هر زنی باید بخونه و هر دوتاش به نویسندگی مارگارت اتوود بوده،
۱. سرگذشت ندیمه
۲. وصیت‌هاست.

یکی از نیازهای اساسی هر زنی آشنایی با ماهیت همچین کتاب‌ها و روایت‌هاییه که چشم مخاطبش رو به واقعیت‌های آموزنده و عبرت‌آموز باز میکنه...



. .

اینکه راحت میتونم کسی رو کنار بذارم و بابتش خم به ابروم نیارم بهترین بلاییه که سرم اومده.

‏یکی از پرآسیب‌ترین حالتای خودشیفتگی برای کساییه که خودشیفتگیشون حول «من بیش‌تر از بقیه سختی کشیدم» میچرخه. فکر می کنم جا داره درباره‌اش تامل کنیم چون بیشتر ماها به دلایل بسیار، زندگی سختی داشتیم -یا داریم- و باید دقت کرد این سختی منجر نشه به «پس از بقیه محق‌تر و سزاوارتر هستم»

مراقب کسایی که دوستون دارن باشین...
دنیا پراز آدماییه که دوستون ندارن…

دنیا پر از اتفاقاتیه که معادلات ذهنیت و بهم میزنه، مثل عزیز شدن غریبه هایی که از هم خون‌هات بهت نزدیکترن! و این یکی از چیزهاییه که همیشه معادلات ذهنیمو تغییر داده.

اونجایی که بجای دریافت عشق از والدت بی توجهی دریافت کردی، اون نقطه همونجاییه که خشم جای خودش رو پیدا میکنه.

ترسناک تر از صدای موشک و پدافند، آفلاین شدن ادماییه که نگرانشونیم.

برای من ترسناک‌تر از صدای موشک ، آفلاین شدن کساییه که دوستشون دارم