مراقب کسایی که دوستون دارن باشین...
دنیا پراز آدماییه که دوستون ندارن…

دنیا پر از اتفاقاتیه که معادلات ذهنیت و بهم میزنه، مثل عزیز شدن غریبه هایی که از هم خون‌هات بهت نزدیکترن! و این یکی از چیزهاییه که همیشه معادلات ذهنیمو تغییر داده.

اونجایی که بجای دریافت عشق از والدت بی توجهی دریافت کردی، اون نقطه همونجاییه که خشم جای خودش رو پیدا میکنه.

ترسناک تر از صدای موشک و پدافند، آفلاین شدن ادماییه که نگرانشونیم.

برای من ترسناک‌تر از صدای موشک ، آفلاین شدن کساییه که دوستشون دارم

متاسفانه بزرگسالی همچین جاییه که تک تک لحظات به شدت نسیه و موقتی به نظر می‌آد و باید در لحظه قدرش رو دونست.

و در نهایت فرق آدما فقد تو ضربه هاییه که بهت میزنن.

خداروشکر که همدلی چیزیه که میشه یادش گرفت و در خودت پرورش بدی، پس توروخدا همدلی و یاد بگیرین، بدترین ارتباط مربوط با آدماییه که همدلی بلد نیستن، چون حرف میزنی و بی تفاوت رد میشن! و این باعث میشه هم از اون شخص به مرور دلسرد و دورتر بشی و هم اینکه اون شخص هیچوقت نمیتونه یک رابطه گرم و صمیمی بر پایه تبادل عاطفی دوطرفه برقرار کنه.
گاهی فقط با گفتن اره میفهمم چی میگی، کلی حس خوب میتونین در درون طرفتون ایجاد کنین.

سردرد، معده درد و مشکل‌های دیگه‌ام بخاطر حرف‌هاییه که ریختم تو خودم، حرف‌‌هایی که باید فحش میشدن تو روی یه سری آدم که سرم درد نگیره، تهوعی که باید خالی میشد تو روی یه تعداد که معده درد نشه، قلبی که یه تعداد شکستنش و تهش گفتن تو چقدر کم ظرفیتی.

عصبانیتم کوتاهه، سطحیه میپره میره، ولی اگه دلخور بشم؟ نه داد میزنم، نه میرم، نه توضیح میدم فقط آروم عقب میکشم و اونجا جاییه که دیگه هیچی مثل سابق نمیشه.