شاید هیچوقت نبخشمت خواستم اینو بدونی، اگه دیدی یه جایی
هی برات نمیشه، چون من نبخشیدمت، اشک هام نتونستن تو رو ببخشن.

ببخشید نمیتونستم کسی که ناراحتیم واسش اهمیتی نداشت رو تو زندگیم نگه دارم.

اشک‌هام باعث‌ شدن جایی باشم که لبخندهام نتونستن برسوننم.

یه قسمت‌هایی از وجودم خاموش شدن که واقعا دوستشون داشتم، متاسفم برای خودم که نتونستم ازشون در برابر بزرگسالی محافظت کنم.

نوشته بود، حس میکنم اون قسمت از مغزم رو که باهاش میتونستم آدما رو تحمل کنم از دست دادم.

یه غم بزرگی هست، برای همه چیزهایی که میتونست قشنگ تر باشه، برای ادمایی که میتونستن بهتر باشن، برای لحظه هایی که لازم نبود تنهایی سپری شن، یه غمی از همه کارهایی که شاید لایقش بودم، یه غم که خودم هم بهش خو گرفته ام.

من گفتم عیبی نداره ولی بعدش دیگه
از ته دل نخندیدم، دیگه نتونستم
اعتماد کنم، یه قسمتی از من برای
همیشه از دست رفت، ذوقم کور شد،
برق چشم‌هام خاموش شد، من گفتم
عیبی نداره ولی تا دلت بخواد عیب
داشت......

من گفتم عیبی نداره، ولی بعدش دیگه از ته دل نخندیدم، دیگه نتونستم اعتماد کنم، یه قسمتی از من برای همیشه از دست رفت، ذوقم کور شد، برق چشم‌هام خاموش شد، من گفتم عیبی نداره ولی تا دلت بخواد عیب داشت.

بغلم کرد و گفت «اگه می‌تونستم تموم غم‌هاتو ازت می‌گرفتم اما الان فقط می‌تونم بغلت کنم.»

اگر تونستی چند روز ازم بی‌خبر باشی، پس یه عمر هم می‌تونی؛ خوشحال شدم از آشناییت.