چرا وقتی یک نفر دوستتون داره، بدون سیاست، بی‌شیله پیله و خورده شیشه، بدون اذیت و بازی‌های روانی، اذیتش می‌کنید و باعث می‌شید بیزار بشه از دوست‌داشتنِ کسی؟! مثل این‌که همون دغل‌بازای با همه بپَر و با سیاست و دوست دارید که تا به خودتون بیاید ببینید مفت بازی و باختید نه؟!

و احتمالا سقوط هر شخصی، با دوست‌داشتنِ کسی آغاز می‌شود.

حتی نفرتِ تمام ، بهتر از دوست‌ داشتنِ نصفه‌ نیمه است

میخوام از اون آدم‌هایی تشکر کنم که دیگه دوست‌های من نیستن، خوشحالم از اینکه چهره واقعیتون رو نشون دادین و فهمیدم شما اصلا آدم امنی برای روزهای سختم نبودین.

و ما به بخشیدن آدم‌ها ادامه می‌دهیم، تا جایی که دیگر دوست‌شان نداریم.

اگه‌ برگرده‌ از‌ دوست‌ داشتن‌ نیست ؛ از تو بهتر پیدا‌ نکرده.

چمیدونم حتما دوست‌داشتنی نیستم دیگه. وگرنه چطور ممکنه یک نفر هم نباشه که برای بودن کنار من تلاش کنه؟!

اگر ایران به جز ویران‌سرا نیست
من این ویران‌سرا را دوست دارم؛
اگر آب و هوایش نیست دل‌کش
من این آب و هوا را دوست دارم،
تمام عالم از آن شما باد
من‌این یک‌تکه‌ جا را دوست‌دارم.

اگر انسان بتواند در برابر «دوست‌داشتـه‌نشدن» تاب بیاورد،
احتمالاً دیگر هیچ‌چیز نمی‌تواند او را از پا درآورد....

کم دوست داشتن را بلد نیستم. تمام زخم‌های من، از دوست‌ داشتن‌های زیاد من است.