غیبت کلمه درستی نیست، ترجیح میدم بهش بگم جلسه بررسی بیماری‌های روانی احتمالی شخصی که در جمع من و دوست‌هام حضور نداره.

هر بار یکی از دوست‌های نزدیکم زنگ میزنه و دقایقی حتی به چرت و پرت گفتن میگذره، روح زندگی از نو در من دمیده میشه.

این قضیه که بعد دیدن کسی که دوسش داری بوشو میدی خیلی عجیب و دوست‌ داشتنیه .🫀

الان اینطوری‌ام که حس میکنم با دوست‌هام دوست نیستم، آدم مورد علاقه هیچکس نیستم، چه میدونم کلا به این دنیا تعلق ندارم.

بهم گفتن اگه دوست‌ داشت اینجوری
نمی‌کرد؛ نتونستم چیزی بگم...

احساس دوست‌ نداشتنی بودن ولم نمیکنه، همزمان یه دور هم از خودم دلخورم که چرا اصلا دلم میخواد دوست داشته بشم.

نه دیگه دلم میخواد تو رابطه باشم، نه دوست‌هام رو ببینم، نه برم‌سرکار، میخوام فقط دراز بکشم، خیره بشم به سقف، گم شید.

احتمالا گاهی دوست‌داشته خواهم شد، اما نه طوری که دوست دارم، و نه توسط کسی که می‌خواهم.

دوست‌پسر مهربونی میخوام که همه‌جوره منو قبول کنه، ظاهر و پولشم اهمیتی نداره.

بزرگسالی واقعا سخته، خودت افسرده‌ای، دوست‌هات افسرده‌ان، تو مشکلاتت تنهایی و همواره تلاش میکنی خودت رو نکشی.