الان اینطوری‌ام که حس میکنم با دوست‌هام دوست نیستم، آدم مورد علاقه هیچکس نیستم، چه میدونم کلا به این دنیا تعلق ندارم.

بهم گفتن اگه دوست‌ داشت اینجوری
نمی‌کرد؛ نتونستم چیزی بگم...

احساس دوست‌ نداشتنی بودن ولم نمیکنه، همزمان یه دور هم از خودم دلخورم که چرا اصلا دلم میخواد دوست داشته بشم.

نه دیگه دلم میخواد تو رابطه باشم، نه دوست‌هام رو ببینم، نه برم‌سرکار، میخوام فقط دراز بکشم، خیره بشم به سقف، گم شید.

احتمالا گاهی دوست‌داشته خواهم شد، اما نه طوری که دوست دارم، و نه توسط کسی که می‌خواهم.

دوست‌پسر مهربونی میخوام که همه‌جوره منو قبول کنه، ظاهر و پولشم اهمیتی نداره.

بزرگسالی واقعا سخته، خودت افسرده‌ای، دوست‌هات افسرده‌ان، تو مشکلاتت تنهایی و همواره تلاش میکنی خودت رو نکشی.

همیشه بی لیاقت‌ ترین آدما به بهترین شکل ممکن دوست‌ داشته میشن

اون آدم خوبیه اما معشوق خوبی نیست، میبینم چقدر به دیگران اهمیت میده، مخصوصا به دوست‌هاش و خانواده‌اش، اما یادش میره از پارتنر خودش مراقبت کنه، میتونم اون رو یه جنتلمن ببینم، ولی در تبدیل شدن به مرد من شکست خورده.

و درمانِ غم‌هایَت ممکن است
شنیدنِ صدایِ کسی باشد
که دوستَش داری .️