خوشحالم هم میکنی، ولی به تعداد دفعاتی که ناراحتم میکنی نمیارزه.

دوستان لطفا کمتر ناراحتم کنید، دیگه پولی تو حسابم نمونده بخوام خرید کنم و خودم رو خوشحال کنم.

انقد احمقم که نگران ناراحت شدن کسی که ناراحتم کرده میشم.

‏چجوری ببخشمت؟
تو به هر روشی که بلد بودی ناراحتم کردی که هیچ، بعدشم طلبکار بودی…

من از این ناراحت نیستم که پارتنر ندارم، ناراحتم که دچار بی‌حسی عاطفی شدم. نهایتا یکی دو روز راجع به کسی هیجان داشته باشم بعد یهو می‌بینم نه واقعا کشش و حوصله ندارم، انگار همون اول که دارم آشنا می‌شم برام اسپویل می‌شه که قرار نیست جالب باشه و دارم خودم رو با ادامه دادنش مسخره می‌کنم.

نمی‌دونم دفعه‌ی دیگه که ناراحتم کردی برای بخشیدنت چه بهونه‌ای بیارم که بعدش بتونم از خجالت خودم در بیام.

هیچ علاقه‌ای به آدم خوب بودن ندارم، ناراحتم کنی ناراحتت میکنم.

‏نمیدونم چطوری بگم اما انگار دارم هدر میرم، خودم، عمرم، جوونیم، انرژیم، استعدادم، احساساتم، ذوقم، تلاشم و کلا همه وجودم داره هدر میره، ناراحتم.

حسم بعد از دلخوری از آدم‌ها کم توقعیه، ناراحتم کردی؟ حله دیگه توقعی ازت ندارم.

به آدم‌هایی که می‌تونن همه چیز رو راحت رها کنن، واقعا حسودی می‌کنم. چون من تا خودم رو بابت قضیه‌ای که ناراحتم کرده ذره ذره نابود نکنم بیخیال نمی‌شم.