بخاطر از دست دادنش ناراحت نیستم، ناراحتم چون همش حس میکنم حیف شدم، احساسم حیف شد، ذوقی که برای زندگی داشتم حیف شد، اصلا یچیزی توی من مرده که نمیدونم چیه ولی حس میکنم خیلی حیفه که دیگه نیست.

ب شدت از خودم بابت تصمیمات درستی ک‌ میگیرم اما بعد اسیر احساساتم میشم و کار غلط رو انجام میدم ناراحتم...

چطوری ببخشمت؟ تو فهمیدی که ناراحتم کردی، ولی حتی از کارت پشیمون هم نشدی، چه برسه به معذرت خواهی.

دیگه حتی ناراحتم نمیشم
فقط اینجوریم که :
اوه ، دوباره …

‏بین هزارتا چیزی که ناراحتم میکرد تو هم یکی از اون‌ها بودی، ولی تنها چیزی که همیشه خوشحالم میکرد فقط و فقط تو بودی.

‏اگه ناراحتم کنید دیگه مکالمه رو باهاتون ادامه نمیدم و مکانیزم باشه فعال میشه.

چجوری ببخشمت؟
تو فهمیدی که ناراحتم کردی ولی حتی
از کارت پشیمون هم نشدی، چه برسه
به معذرت خواهی.!

بعدا؟ بعدا حتی دیگه یادم نیست چرا ناراحتم کردی، به قول قدیمی‌ها دلخوریت کهنه بشه آدمش هم فراموش میشه.

بابت چیزایی که باید بهت میگفتم و نگفتم چون میدونستم متوجه نمیشی چون میدونستم میپیچونیشون و برعکس متوجه میشی، چون میدونستم قراره چیزای دیگه بیاد وسط و دعوا بشه، چون میدونستم هیچی با گفتنشون درست نمیشه، ناراحتم.

‏من خیلی وقته که دیگه خوشحال نیستم من فقط بعضی وقت‌ها کمتر ناراحتم.