برای ذره ذره از چشم افتادنتون
واقعا تلاش کردید دمتون گرم .

دور افتادگی از آدم مورد علاقه شکل دیگه از مردنه (:

شاید گاهی کمی دیر بلند شوم و خودم را جمع و جور کنم اما می‌دانم که بلند می‌شوم، خودم را محکم می‌تکانم، سرم را بالا می‌گیرم و جوری ادامه می‌دهم که کسی باور نکند همین چند لحظه قبل با چه رنج و اندوهی به زمین افتاده بودم
و چقدر غمگین بودم.

بعضی روزهام هیچ اتفاقی نیوفتاده، ولی دلت میخواد غمگین باشی، دلت میخواد کمتر حرف بزنی، بیشتر خیره بشی، کمتر بیرون بری، بیشتر تنهایی وقت بگذرونی، تا خود صبح رو یه موسیقی غمگین قفلی بزنی و به رفتن کسی که شاید هیچوقت تو زندگیت نبوده فکر کنی و ریز ریز اشک بریزی، بعضی روزها انگار آدم وظیفه خودش میدونه تموم غم دنیا رو به دوش بکشه.

من آدم برگشت به صمیمت های از دست رفته نیستم؛
از چشم افتاده را،میلِ دیدار دوباره نیست...!

جوری که یه شاعر از چشم افتادگی رو توصیف می‌کنه:

نمی‌گم از چشم های خوشگلی افتادی
به نظرم همه چشم ها زیبان ولی
از چشمی افتادی که برای حال بدیت بیشتر از خودت گریه می‌کرد.

𝘼𝙡𝙡 𝙩𝙝𝙞𝙨 𝙧𝙪𝙨𝙝 𝙩𝙤 𝙛𝙖𝙡𝙡 𝙤𝙪𝙩 𝙤𝙛 𝙤𝙪𝙧 𝙚𝙮𝙚𝙨 𝙞𝙨 𝙎𝙩𝙧𝙖𝙣𝙜𝙚.

این همه شتابتون واسه افتادن از چشمامون عجیبه.

تکلیف "عشقتان" را همان ابتدا روشن کنید..
افتادن از طبقه ی اول زخمیتان می کند..
ولی
سقوط از طبقه ی دوازدهم حتماً شما را خواهد کشت..

بابتش دیگه انقدر ناراحت نیستم، میدونم اتفاقی که باید می‌افتاد، میدونم اون غمه برام لازم بود، میدونم باید بزرگ میشدم، همین.