اومدم ازت ناراحت شم، دیدم نه موفقی، نه تحصیل کرده‌ای، نه دو کلام بلدی صحبت کنی و نه با آدم‌های درستی نشست و برخواست داشتی بهت حق دادم.

آرام‌ترین آدم‌ها آن‌هایی هستند که یک روز در دلشان جهنمی را خاموش کرده‌اند، و زنده مانده‌اند.

در کالبد بزرگسالم کودکی بود که میخواست ماه را به چنگ بیاورد، اما حالا او نیز آرام گرفته‌ است و تنها به‌ تماشای تنهایی بی‌ انتهای ماه خو کرده‌ است.

هنوز
فرصت
نکرده‌ام
زندگی
کنم،
تا
الان
هرچه
بود
دوام
آوردن
بود!

انگار تمام علاقه‌ام را خرج تو کرده‌ام، دیگر به هیچکس دیگری هیچ احساسی ندارم.

من هنوز به جداشدن‌ها و تمام شدن‌های بزرگسالی عادت نکرده‌ام ، با هر پایانی یک‌بار فرو می‌ریزم و دارم به این فکر می‌کنم که چقدر هربار از نو ساختنِ این ویرانه طاقت‌ فرساست ..

من میدونم آدما میان و میرن..
من میدونم هیچکس موندی نیس..
ولی تو که هیچکس نیستی..
تو عزیزکرده‌ی قلب منی..
قلب من با قلب تو پیوند خورده..
تو باید باشی..
تا من نفس بکشم..
تا زندگی کنم..
تا زنده بمونم.

. .

وقتی به تو خیانت می‌کنند، انگار بازوهایت را قطع کرده‌اند، می‌توانی ببخشی اما نمی‌توانی در آغوششان بگیری.

- لئو تولسوی.

کاش میشد از آنهایی که دنیا را ترک کرده‌اند پرسید: آیا اندوه پایان یافت؟

آن‌قدر امیدها به قلبم خیانت کرده‌اند که هرگاه به شادی کوچکی می‌رسم، چشم‌به‌راه اندوه پس از آن می‌مانم.