عزیزم… کدوم دشمن؟
اصلاً دشمنی وجود نداره،
دشمن که نقطه‌ضعفاتو بلد نیست…
دشمن که صدات رو وقتی می‌لرزه، نمی‌شناسه…
چاقوها همیشه پشت لبخند رفیقا قایم می‌شن.
اون‌قدری که از “دوست” ضربه خوردیم،
دشمن فقط یه شوخیه ترسناک بود…

برام اهمیتی نداره بقیه چطوری درباره‌ام فکر میکنن، اون‌ها میمردن اگه چیزی که من گذروندم رو میگذروندن.

بهم گفت: "آدم‌های گمشده وقتی می‌خوای پیداشون کنی پیدا نمی‌شن، پیدا می‌شن وقتی خودتو پیدا کنی. پس رشد کن، نه برای رسیدن به کسی، برای اینکه دیگه لازم نباشه کسی بیاد تا کامل بشی. اون‌وقت اونا میان، نه چون نیازشون داری، بلکه چون دیگه نیازی بهشون نداری."

آدم‌ها جدا از عطری که به خودشون میزنن، عطر دیگه‌ای هم دارن که اتفاقا تاثیر گذارتر هم هست، عطر چشم‌هاشون، عطر حرف‌هاشون، عطری که فقط مختص شخصیت اون‌هاست و متاسفانه در هیچ مغازه‌ی عطر فروشی پیدا نمیشه…

نه اون‌قدر شکست‌ خورده که بگیم ته خطه، نه اون‌قدر موفق که خیالش راحت باشه. یه جایی بین "اگه بازم تلاش کنم حتما میشه" و "دیگه دیر شده" گیر کرده.

گاهی زندگی انگار یه طناب سنگینه که فقط تو داری با همه‌ی توانت میکشی ولی هیچی عوض نمیشه! و اون‌ وقت میفهمی شاید مسئله این نیست که باید بیشتر تلاش کنی، بلکه باید بفهمی اصلاً چرا هنوز اون طناب رو رها نکردی!

اعتماد کن که همه‌چیز خودش سر جای درستش قرار میگیره، بدون اینکه بخوای مجبور بشی به زور اون‌جا بذاریش.

نه باید زودتر می‌فهمیدی و نه بهتر عمل می‌کردی؛
اون‌ موقع فقط تا همون‌جا بلد بودی. همونم کافی بود.

به یاد موندنی‌ترین آدم‌ها تو زندگی اون‌هایی هستن که تو رو دوست داشتن، وقتی که خیلی دوست داشتنی نبودی.

یه روزی میرسه که به خودت میگی، چه خوب شد که فلانی از زندگی من رفت، چه خوب شد دوستی من با فلانی بهم خورد چون بدون اون الان آدم خوشحال‌تر و بهتری هستم، واسه آدم‌هایی که از زندگیت میرن غصه نخور اون‌ها از اول هم آدم قصه تو نبودن.