سپهر خدابنده یه جا گفت: «اگه بعد از دیدن تاریکی‌های همدیگه هنوز برای هم جذاب باشیم، اون‌موقع تازه می‌شه صحبت از دوست داشتن نسبتا واقعی کرد...»
امیدوارم کسی وارد زندگیت بشه که بعد از دیدن تاریکی‌هات، باز هم کنارت بمونه.️

واسه یه بارم‌ که شده دیگه اون‌ چیزی‌ که تو قلبمه رو نه به آدمیزاد میگم، نه به خدا و کائنات.
شاید اینبار شد؛
شاید رسیدم.

‏در کنار گذاشتن آدم‌های سمی شجاع باشید و بدونید این احساس جوونی و انرژی و وقتتون با ارزش‌ترین ثروتی هست که دارید.
شما مسئول رفتارهای بد و توقعات نابجای کسی نیستید
زمان میگذره و شما بزرگتر میشید و جا رو برای انسان‌های بهتری باز میکنید و حتی اسمی هم از اون‌ها به یادتون نمی‌مونه.

همین من که پیامت تا میاد بازش می‌کنم، همین من که درجا جوابتو میدم، همین من که تا زنگ می‌زنی می‌پرم، تا چیزی می‌خوای میدوئم، آره همین من، اگه اونی که محل سگ بهت میده رو ترجیح دادی به اونی که دوستت داره، همین من! نیست میشم. میذارمت کنار. اون‌وقت دردت میاد. کاری‌ام از دستت برنمیاد.

بعضی وقت‌ها اون‌قدر اجتماعی و آدم‌دوست می‌شم که به همه پیام می‌دم، اما وقتی اون‌ها جواب می‌دن، من دیگه اون آدم اجتماعی سابق نیستم و نمی‌دونم با پیام‌هاشون باید چیکار کنم.



. .

من بلد نیستم قهر کنم؛ ولی اگه قهر کنم واقعا میرم و دیگه‌ام برنمی‌گردم، میرم برای همیشه و پشت سرمم نگاه نمی‌کنم، چون اون‌قدری اهمیت و فرصت دادم، اون‌قدری خوب بودم، اون‌قدری عیب‌های آدمی که دوستش داشتمو نادیده گرفتم، که از این نظر هیچ عذاب وجدانی ندارم، من میرم ولی مطمئنم اون آدم میمونه با یه تصویر غیر قابل دسترس از آدمی که همه جوره هواشو داشته.


. .

#نزار‌قبانی یه‌زنی رو ترسیم می‌کنه به‌نام «لم تخلق للنسیان»، زنی‌که برای فراموش‌ شدن خلق نشده. می‌گه: یه‌جور زنی هست، که اگه آزارش دادی و رهاش کردی، دیگه شبیهش رو پیدا نمی‌کنی. اون‌وقت تا آخر عمرت تیکه‌تیکه از وجودش رو تو زن‌های دیگه می‌جوری، ولی نمی‌تونی جاش رو پر کنی...


. .

یه‌روزی تو زندگی، که امیدوار باشید زودتر اتفاق بیافته، وقتی نشستید پشت میز کار یا کافه، یا دارید رانندگی می‌کنید، یه‌چیزی از ذهنتون رد میشه که بلافاصله میشینه روی زبونتون؛ «من واقعا دیگه زورم به زندگی نمی‌رسه». فعلا اینو بدونید که زندگیتون از اون‌روز یه‌جور دیگه‌س. چون دستت بیشتر از دلت میلرزه. کمتر غصه میخوری. کمتر بهت برمیخوره. کمتر تلاش بیهوده میکنی.

تا یه سنی فرصت داری که
آرزوهات رو تبدیل کنی به انگیزه برای پیشرفت.
بعدش فقط وبال گردنت میشن...
سنگینت می‌کنن.
اون‌قدر که برای رفتن از امروز به فردا هم کلافه می‌شی.


‏CaptionKhaas@

میدونی رسیدن کِی قشنگه؟
بعد از جنگیدن.
بعد از سختی.
بعد از اشک...!
اون‌وقت اون رسیدنه، طعم چایی با عطرِ هل توی بارون می‌ده یا طعم قرمه سبزی‌های جا افتاده مامان یا طعم اون تیکه آخر نون بستنی قیفی؛ دیدی چقدر لذت بخشه همه‌ش!؟
رسیدن بعد سختی هم همینه!
اونوقت که از ته دلت میگی آخیششش... ارزششو داشت اون همه جنگیدن.
نصیب هممون این آخیش دلچسب...