آدم‌ها بازیچه دست شما نیستند هر وقت دلتون خواست باشین هر وقت نه نباشین، اون‌ها اسباب بازی شما نیستند که ته کمد ولشون کنید هر وقت حوصلتون سر رفت برید سراغش، اون‌ها احساس دارن، غرور دارن، آدم باشین.

‏اگه نبودنشون واست آرامش داره، تو اون‌ها رو از دست ندادی...

آدم‌ها هیچوقت از بین نمیرن، اون‌ها تبدیل میشن به یه سری حس مثل خشم، تنفر، دل‌زدگی، دل‌مردگی، حسرت یا شایدم بغض.

من از اون‌هام که کافیه فقط یک بار حس کنم وجودم تو زندگی کسی بی اهمیته، اون آدم واسه همیشه برام تموم میشه، شاید بگم بخندم باهاشون ولی دیگه دوست و رفیق من نیستن.

من آینه‌تم عزیز، هر رفتاری که باهام داشته باشی همون رفتار رو باهات خواهم داشت، اگه بد باشی برات بد خواهم بود، اگه فکر میکنی مزخرفم خودت مزخرف بودی که این برداشت رو ازم داشتی، وگرنه خیلی‌ها میگن که من آدم حسابیم چون آینه اون‌ها هم بودم.

رفتار دیگران با تو، بازتابی از «مشکلاتِ درونی» اون‌هاست نه شخصیت تو. وقتی که به این درک برسی، دیگه دنبال اثبات خودت نیستی، آگاه میشی و آروم، و از آدم‌ها نه با خشم بلکه با یه «فهمیدمِ» واقعی فاصله می‌گیری.


. .

ولی برمی‌گرده… چون همه‌ی آدم‌ها برمی‌گردن به جایی که دوست داشته شدن؛ کی؟ وقتی اون‌هایی رو که دوست دارن، از دست می‌دن.

عزیزم… کدوم دشمن؟
اصلاً دشمنی وجود نداره،
دشمن که نقطه‌ضعفاتو بلد نیست…
دشمن که صدات رو وقتی می‌لرزه، نمی‌شناسه…
چاقوها همیشه پشت لبخند رفیقا قایم می‌شن.
اون‌قدری که از “دوست” ضربه خوردیم،
دشمن فقط یه شوخیه ترسناک بود…

برام اهمیتی نداره بقیه چطوری درباره‌ام فکر میکنن، اون‌ها میمردن اگه چیزی که من گذروندم رو میگذروندن.

بهم گفت: "آدم‌های گمشده وقتی می‌خوای پیداشون کنی پیدا نمی‌شن، پیدا می‌شن وقتی خودتو پیدا کنی. پس رشد کن، نه برای رسیدن به کسی، برای اینکه دیگه لازم نباشه کسی بیاد تا کامل بشی. اون‌وقت اونا میان، نه چون نیازشون داری، بلکه چون دیگه نیازی بهشون نداری."