یه روزی میرسه که به خودت میگی، چه خوب شد که فلانی از زندگی من رفت، چه خوب شد دوستی من با فلانی بهم خورد چون بدون اون الان آدم خوشحال‌تر و بهتری هستم، واسه آدم‌هایی که از زندگیت میرن غصه نخور اون‌ها از اول هم آدم قصه تو نبودن.

این مشکل از تو نیست که آدم‌های سمی رو جذب میکنی، اون‌ها سراغ همه میرن، مشکل تو اینه که اجازه میدی اون‌ها تو زندگیت بمونن و بعد سعی میکنی راضی نگه‌شون داری.

اما عزیزم، تو که غریبه نیستی؛ گاهی از جنگیدن برای چیزهایی که دیگران بدون ذره‌ای تلاش اون‌ها رو در اختیار دارن، خیلی خسته می‌شم.

می‌دونی فرق بین رفتن و رها شدنه چیه؟"
رفتن وقتیه که تصمیم می‌گیری بری.
رها شدن وقتیه که تصمیم تو دیگه مهم نیست.
و درد اون‌جاست که حتی کسی برای جا گذاشتنت عذاب وجدان نداره

من اگه میتونستم فقط یه‌جمله توییت کنم، می‌گفتم «مواظب دل آدما باشید».
وقتی دلی رو میشکنید، برای اون آدم، از همون‌لحظه و ثانیه، دیگه برای همیشه یه‌چیزی کمه,یه‌حفره‌ی عمیق تو دلش درست میشه
و همه‌ی قشنگیای دنیا، قبل از رسیدن به قلبش، میوفته اون‌تو…
عمیق‌ترین خوشی‌ها براش بی‌رنگه.

تو از فرد «خودشیفته‌» هرگز حقیقت رو نخواهی شنید، اون‌ها توی داستان‌هایی که تعریف می‌کنن خودشون همیشه یا قهرمانند یا قربانی، بقیه‌ی آدم‌های قصه رو هم یا بدجنس نشون می‌دن یا بی‌عرضه

عیبی نداره اگه امروز غریبه‌ترینیم؛ من یادمه یه روزهایی هم بود که اون‌قدر به هم نزدیک بودیم که باورش سخت بود از اول فقط دوتا غریبه بودیم که اتفاقی همو پیدا کرده بودن.

اون‌چیزی که منو خسته‌کرده شناخت آدم‌هاست. یک‌نفر خوبه تا زمانی که از ظرفیتش فراتر نره. بیش‌تر از ظرفیت یک‌نفر بهش بها بدی حتی گذشته‌ی خودشم فراموش می‌کنه و این نه در مورد تمام آدم‌ها ولی در مورد اکثرشون صدق می‌کنه.

یکی از درسهایی که توی زندگیم یاد گرفتم این بوده که؛
همه‌چیز یک دوره‌ای داره،
هیچ چیزی، هیچ آدمی، هیچ شرایطی تا همیشه اون‌جوری که هست نمی‌مونه؛
یا تموم میشه یا شکلش عوض می‌شه.

حق با مامان بود. هیچوقت نباید برایِ دوست‌هات خودت رو فدا کنی. اون‌ها در آخر تبدیل به غریبه می‌شن.