توی زندگی اون‌قدر با همه‌چی کنار نیا که یه روزی کنار زده بشی.

تو زندگی همه چی به نوبت اول اشک چشم‌هات رو پاک میکنی، بعدش هم اون‌هایی که سبب شدن.

اون‌هایی که وقت نیاز یکهو سر و کله‌شون پیدا می‌شه؟ اون‌ها اسباب‌بازی‌های من هستن. هر بلایی بخوام سرشون میارم.

نزار قبانی یه‌ زنی رو ترسیم می‌کنه
به‌نام «لم تخلق للنسیان»:
زنی‌که برای فراموش‌شدن خلق نشده.
می‌گه: یه‌جور زنی هست، که اگه آزارش دادی و رهاش کردی، دیگه شبیهش رو پیدا نمی‌کنی. اون‌وقت تا آخر عمرت تیکه‌تیکه از وجودش رو تو زن‌های دیگه می‌جوری، ولی نمی‌تونی جاش رو پر کنی...

از اون‌هایی که رفتارشون با همه یکسان نیست خوشم میاد، چون این حس رو به آدم میدن که برای خودشون ارزش قائلن و میدونن با کی باید چه رفتاری داشته باشن و چطور حرف بزنن.

فقط اون کسی که بهت نیاز داره طبق گفته‌هات رفتار می‌کنه. نیازش که تبدیل به بی‌نیازی شد اون‌وقت جوری رفتار می‌کنه که دلش می‌خواد.

متاسفانه در دورانی زندگی می‌کنیم که آدم‌ها به چیزهایی
که باید از اون‌ها «خجالت» بکشن، دارن «افتخار» می‌کنن.

تا حالا متوجه این‌ موضوع شدید که آدم‌های خوشگل ازت تعریف میکنن، پولدارها ساپورتت میکنن، ورزشکارها کلی بهت راهنمایی میدن، باهوش‌ها و اون‌هایی که درسشون خوبه توی درس‌هات به دادت میرسن، و فقط اون آدم‌هایی که هیچی برای ارائه ندارن دنبال هر راهی هستن که تو رو تحقیر‌ کنن و پایین بکشن؟

زندگی از اون‌جایی سخت شد که گود بود، مردم بودند اما تو بین تماشاچی‌هام نبودی.

انگاری اون‌هایی که دوستشون نداری عمر طولانی‌تری دارن و اون‌هایی که طعم درست درمونی ندارن فایده‌ی بیش‌تری دارن.