‏وقتی عصبانی هستی بنویس
‏بنویس اما پست نکن
‏بنویس اما send نکن
‏فقط بنویس ، خالی میشی...

اشک عزیزم، وقتی موضوع جدیه و من به شدت دارم بحث میکنم و عصبانیم و حق با منه و باید محکم باشم، گوله گوله نریز، داری گند میزنی به همه چی...

اون مرحله که دیگه نه عصبانی میشی نه دعوا میکنی، فقط بدون هیچ توضیح و بحثی طرف رو از زندگیت بیرون میکنی و وانمود میکنی که هیچوقت وجود نداشته اوج بیحسیه.

روانشناسم یه بار واسم توضیح داد که
وقتی از ته دل از یکی خوشت میاد،
اشتباهات و خطاهاش هیچ موقع احساسات تو رو تغییر نمی‌ده، چون عصبانی شدن کار ذهن و مغزه ولی قلب این چیزا حالیش نیست و همچنان به احساساتش وفاداره :)

بعضی اوقات عصبانیت لازمه، برای آدمایی که فقط زبان خشم رو میفهمن، نه زبان احترام! بعضی وقت‌ها باید عصبانی شد، چون بعضی آدم‌ها، تا وقتی آرومی، فکر میکنن هیچ حد و مرزی نداری!
چون عصبانیت همیشه چیز بدی نیست! گاهی یک مرزه، برای اونایی که با مهربونی، کورتر میشن.

آدم هایی در زندگی ما هستند که آرامند
باید مراقب این آدم ها بود
آنهایی که زیاد اهل حرف زدن نیستند و فقط گوش میکنند
دیرتر غمگین میشوند و سخت عصبانی
آنها کم عاشق میشوند ، طولانی دوستتان دارند
مهربانی بلدند ، حواسشان به شما هست ...
و همان آدم هایی که زود رنجند و اگر دلشان بشکند دیگر نیستند
نه اینکه کم باشند ، دیگر نیستند !


فــربد_فروتــن

وقتی عشق واقعی باشه اشتباهات هیچوقت احساسات رو عوض نمیکنن، مغز عصبانی میشه اما قلب هنوز اهمیت میده.

عصبانیتم کوتاهه، سطحیه میپره میره، ولی اگه دلخور بشم؟ نه داد میزنم، نه میرم، نه توضیح میدم فقط آروم عقب میکشم و اونجا جاییه که دیگه هیچی مثل سابق نمیشه.

بزرگترین قانون توی یه رابطه اینه که :
مهم نیست که چقدر از دست شریک زندگیت عصبانی هستی،
نباید بری سراغ توجه و محبت یه آدم دیگه بگردی.
سرجای خودت میمونی و اون مشکل رو حلش می‌کنی،
چون اون آدم و مشکلاتش به تو مربوط می‌شن.
اگه خیلی راحت می‌تونی بری سراغ یه شخص دیگه،
پس اون آدمی که باهاش هستی رو هیچوقت از ته دل دوست نداشتی.

وسط راهی ولم کردی که خودت قدم به قدمش دستم رو کشیدی و آوردی، من از نبودنت ناراحت نیستم، از بازیچه شدنم عصبانیم.