یه روزی میرسه که به خودت میگی، چه خوب شد که فلانی از زندگی من رفت، چه خوب شد دوستی من با فلانی بهم خورد چون بدون اون الان آدم خوشحال‌تر و بهتری هستم، واسه آدم‌هایی که از زندگیت میرن غصه نخور اون‌ها از اول هم آدم قصه تو نبودن.

قشنگ‌ترین تکنیکی که تراپیستم: هر وقت خواستی با کسی درگیر شی، سی ثانیه صبر کن، و بعد دوباره فکر کن آیا این درگیری واقعا نیازه؟ و واقعا این تکنیک برای من معجزه کرد. بعد سی ثانیه نظرم عوض نمیشه ولی قشنگ وقت دارم حمله‌ها رو تو ذهنم ردیف کنم و بوم بوم بوم. کلی هم حاضرجواب به نظر میرسم

خدایا تو همیشه به موقع رسیدی
یه جمله‌ای هست که میگه به مو‌ میرسه ولی پاره نمیشه ..
نذار این بند پاره بشه .

‏چرا مردا وقتی پول درمیارن به فکر زن و زندگی تشکیل دادن میفتن اما زنا وقتی پول درمیارن به این نتیجه میرسن که به هیچ مردی احتیاج ندارن؟؟؟

هرگز خودتان را تسلیم این جمله نکنید : « عشق های واقعی هرگز به هم نمیرسند »
نرسیدن برای ترسوهاست، نرسیدن برای یکطرفه هاست
واقعی ها به هم میرسند…

تنها سوالی که هیچ وقت بهش نمیرسی چون قابل اندازه گیری نیست:
آیا اون اندازه ای که من دوسش دارم اونم دوستم داره؟

آدما خیلی دیر میرسن، خیلی دیر محبت میکنن، خیلی دیر میفهمنت، خیلی دیر پشیمون میشن، و دقیقا بین همین فاصله‌هاست که از چشمت میفتن و دیگه هیچوقت بهشون حسی پیدا نمیکنی.

استاد گلشیری تو یکی از کتاب‌هاش نقل به مضمون نوشته بود: «بابا من اصلا زن گرفتم که وقتی شب میرسم خونه براش خاطرات زندگیم رو بگم.»
و من باهاش موافقم. اشتیاق به قصه‌ی دیگری٬ مقدمه خلق قصه‌های تازه است.
یکی از بزرگ‌ترین حسن‌های ادبیات همین که تمرین می‌کنیم شنونده قصه باشیم.

کم‌کم دارم میفهمم که بزرگ شدن چه اشکال‌هایی دارد؛ وقتی به آرزوهایی که در کودکی داشتی میرسی، میبینی آن‌قدرها هم که فکر میکردی جالب نبوده‌اند.

تا حالا متوجه این‌ موضوع شدید که آدم‌های خوشگل ازت تعریف میکنن، پولدارها ساپورتت میکنن، ورزشکارها کلی بهت راهنمایی میدن، باهوش‌ها و اون‌هایی که درسشون خوبه توی درس‌هات به دادت میرسن، و فقط اون آدم‌هایی که هیچی برای ارائه ندارن دنبال هر راهی هستن که تو رو تحقیر‌ کنن و پایین بکشن؟