رفتن آدم‌ها از زندگیم ناراحتم میکنه، حتی وقتی میدونم به تبعات وجودشون تو زندگیم بهم ضرر میرسونه، حتی وقتی میدونم اونقدرها که برام ارزش داشتن براشون ارزشمند نبودم، آدم‌ها عجیبن کلی سوال ازشون دارم که فکر نمیکنم هیچوقت جوابی براشون پیدا کنم فقط این رو میدونم که همیشه ناراحتت میکنن.

کاش آدما دو تا گزینه داشتن .
یکی گزینه ی | تنظیم شدت وابستگی | و دومی | تنظیم شدت ماندگاری |
اولای آشنایی ، میدیدی شدت ماندگاری شون باهات چقدره تا شدت وابستگی رو به صفر برسونی ..

این رو هم هندل میکنی و میگذرونی و بعدش میبینی انقدرها هم که تو ذهنت بزرگش کردی بزرگ نبود.

شاید آنقدر خوب نباشم که انتظار داشته باشی...
شاید آنقدر مهربان نباشم که میخواهی...
شاید آنقدرها هم که فکر میکنی بی احساس نباشم!
شاید مانند دیگران زبانم چرب و نرم نباشد اما قلب وعملم با هم می‌تپند...
ریا نمیکند قلبم...
شاید شبیه دیگران نباشم اما میدانم که متفاوت بودنم بسیار هم خوب است...
شاید متفاوت باشم اما وفادارم....
وفادارم....

کم‌کم دارم میفهمم که بزرگ شدن چه اشکال‌هایی دارد؛ وقتی به آرزوهایی که در کودکی داشتی میرسی، میبینی آن‌قدرها هم که فکر میکردی جالب نبوده‌اند.

یه چایی میریزم و شادمهر پلی میکنم تا زندگی اونقدرها هم زشت و پوچ نباشه .️.

♡

قرار نبود این زندگی اینقدرها هم بد بگذره…


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

واقعیت اینه که اون کارهایی که اینقدر از انجام دادنشون می‌ترسی، اون‌قدرها هم ترسناک نیستن.

هنوز نفهمیدم مگه چشمِ ما ارتفاعش چقدره که وقتی ازش میفتید دیگه هیچوقت برنمیگردین :).

اگه فکر می‌کنی بهایِ پیروزی خیلی زیاده؛
صبر کن، تا ببینی بهایِ پشیمونی چقدره!

-دوباره بخونش.


. .