از وقتش که بگذره دیگه فایده‌ای نداره، اگه زمانی که باید می‌بودی، بودی اون قشنگه، اگه زمانی که باید توجه می‌کردی توجه کردی اون درسته، اگه زمانی که باید گوش می‌دادی گوش دادی اون باارزشه، همین به موقع‌ها ارزشت رو نشون می‌ده، حمایت به موقع، عذرخواهی به موقع، بودن به موقع، می‌دونی وقتی دیر بشه دیگه نمیچسبه به آدم، حالا تو بیا و بعدا کلی کار کن، بعدا دیگه نه ذوقی مونده و نه احتیاجی هست..!
• |.

‏می‌توانم ساعت‌ها از رنجم حرف بزنم؛ اما واقعاً فایده‌ای ندارد و تنها غم درک نشدن را به غم‌هایم اضافه می‌کند.

انگاری اون‌هایی که دوستشون نداری عمر طولانی‌تری دارن و اون‌هایی که طعم درست درمونی ندارن فایده‌ی بیش‌تری دارن.

برای تویی که زیادی توو زندگیت به خودت سخت گرفتی، این تیکه از کتاب  فرانسس میرالس برای توعه:

"تو مدام از کارهایی که در گذشته انجام ندادی یا آنها را بد انجام داده‌ای گلایه می‌کنی. طوری که انگار این کار فایده‌ای دارد. چرا خودت را نمی‌بخشی و به خودت یادآوری نمی‌کنی که همیشه بیشترین تلاشت را کرده‌ای؟
انسان‌ها این حق را دارند که به تدریج کامل شوند. لازم است گذر عمر، چیزی جز موی سفید برای ما به ارمغان بیاورد..."
‌

The greatest advantage of speaking the truth is that you don't have to remember what you said.

بهترین فایده حقیقتو گفتن اینه که مجبور نیستی به خودت یادآوری کنی که چی گفتی.

تمومِ آدمایِ دنیا حقِ اینو دارن که تویِ بعضی از مقاطع زندگیشون ندونن که از دنیایِ به این بزرگی چی می‌خوان، حق دارن سردرگم بشن، راهشونو گم یا فراموش کنن، ناامید بشن، کفر بگن، همه‌چیز و از دست رفته و بی‌فایده ببینن. سرد و بی‌روح باشن و عصبانی. این حال مثل یه مرخصی از همه‌ی ابعاد زندگیه . . .

‏به نظرم یکی از غمگین‌ترین قسمت‌های والد آزارگر داشتن اینه که وقتی بالغ میشی و زورت بهشون میرسه و میتونی محکومشون کنی دیگه اون والد وجود نداره‌ یه والد مسن و مهربون رو میبینی که جنگیدن باهاش برا جفتتون فایده‌ای نداره.

بعضی وقتا آدمی که قبلا برات با ارزش بوده جوری از چشمت میفته که حرف زدن هم باهاش فایده ای نداره، آدم دلش می‌خواد همینجوری که داره چرت و پرت می‌گه بندازه‌ش تو یه پلاستیک سیاه و شبم بذاره اونو دم در.

گاهی باید کَند و رفت...
از آدم‌هایی که دوستشان داشتی؛
از مکان‌هایی که آنجا زندگی کردی؛
از هرآنچه دلبستگی داشتی؛
گاهی باید کَند و رفت...
و آنچه ماندنیست را جا گذاشت؛
مثل یاد، مثل خاطره، مثل لبخند؛
رفتنت
ماندنی و با ارزش می‌ شود؛
وقتی که باید بروی، بروی؛
و ماندنت پوچ و بی‌‌فایده است؛
وقتی که نباید بمانی، اما بمانی...!

بزرگسالی به آدم یاد می‌ده دست توی برای کمک به آدمی که در حال غرق شدنه گاهی فایده ای نداره. وقتی خود اون آدم می‌خواد که غرق بشه.