چرا وقتی یک نفر دوستتون داره، بدون سیاست، بی‌شیله پیله و خورده شیشه، بدون اذیت و بازی‌های روانی، اذیتش می‌کنید و باعث می‌شید بیزار بشه از دوست‌داشتنِ کسی؟! مثل این‌که همون دغل‌بازای با همه بپَر و با سیاست و دوست دارید که تا به خودتون بیاید ببینید مفت بازی و باختید نه؟!

انتخابم؟ کسی که بهم ثابت کنه جز من کسی رو نمیخواد و متعهده، وظیفه من تو رابطه؟ طوری صدم رو واسه‌اش میزارم که حتی خانواده‌اش هم واسه‌اش نزاشتن.

‏یادآوری:

تو لیاقت کسی رو داری که برای نگه داشتنت دست به هر کاری بزنه

من به دوست داشتن هیچکس نیاز نداشتم اما تو اولین و آخرین کسی بودی که دلم میخواست دوستم داشته باشه.

هر شب در خواب راه میروم
تا به آغوش تو برسم  ...
میبینی !
من مسیر دوست داشتنت را
حتی با چشم های بسته هم
ازبرم ...

ای کاش می‌فهمیدیم که نه فقط سوگِ از «دست دادن‌ها»، بلکه سوگِ «نداشتن‌ها» و «نرسیدن‌ها» هم باید به رسمیت شناخته شود…

و احتمالا سقوط هر شخصی، با دوست‌داشتنِ کسی آغاز می‌شود.

به یاد موندنی ترین آدما تو زندگی اونایی هستن که تورو دوست داشتن وقتی که خیلی دوست داشتنی نبودی .️

♡

حتی نفرتِ تمام ، بهتر از دوست‌ داشتنِ نصفه‌ نیمه است

من عاشق سوال‌های کوچیکم، سوال‌های بی اهمیت، صبحونه چی خوردی؟ صبح کی پاشدی؟ داری چیکار میکنی؟ اصلا یک مرحله‌ دیگه از دوست داشتنه.