بعضی‌هامون خیلی بی‌رحمانه داریم یه دردهایی رو تحمل میکنیم، دردهایی که خیلی بزرگ‌تر از قد و قواره ماست، هیچوقت حق انتخابی براشون نداشتیم، زورشون خیلی بیشتر از لبخندهامونه، دردهایی که هر بار از خودت میپرسی چرا من؟ و هر بار جوابی که هیچوقت پیداش نکردی و غمگین‌ترت میکنه.

زخم هامون فقط درد نمیدن! بعضی‌ هاشون عمق جدیدی بهت میدن، مثل ریشه‌هایی که توی تاریکی خاک قوی‌تر میشن.

تنهایی همیشه غم و غصه نیست، بعضی‌وقت‌ها فقط یه صندلی خالیه کنارته که از روی عادت مدام بهش نگاه میکنی.

‌ ‌ ‌‌‌‌‌کاش بعضی‌ها می‌فهمیدن ما انقدر که مهربونیم،
احمق نیستیم .

بعضی‌ها رو نه از روی عشق، بلکه از روی زخم هامون انتخاب میکنیم، فکر میکنیم عاشقشونیم! ولی در واقع داریم زخمی رو تکرار میکنیم که هنوز التیام نیافته!

یه روز متوجه میشی اینکه بعضی‌ها از تو بدشون میاد اصلا چیز بدی نیست و حتی یه اعتبار برای شخصیت توعه.

تئوری ایستگاه قطار رو شنیدی؟ میگه زندگی مثل یه ایستگاه قطاره، آدم‌ها میان و میرن، بعضی‌ها یه مسیر طولانی رو همراهتن، بعضی‌ها هم قبل از اینکه آماده خداحافظی باشی پیاده میشن میرن، ولی هر کسی یچیزی بهت یاد میده حتی اگه قرار نباشه برای همیشه بمونه مهم اینه که بدونی کی باید اون شخص رو نگه‌اش داری و کی باید بذاری سوار قطار بعدی خودش بشه چون همه تو یه مسیر نیستن و اشکالی هم نداره.

‌همونجایی که جمال ثریا می گه:
«اگر دیداری هم نباشد،
حتی اگر لمسی هم نباشد،
برای بعضی‌ها همیشه
جایی در قلبمان هست.»

بعضی حرف‌ها را باید در تاریکی زد؛
بعضی‌ها را هیچ‌وقت.

‏بی‌دلیل
برای
بعضی‌ها، ‏
همیشه
جایی
در
دل‌هایمان
هست.

. .