تا یه سنی فکر میکنی بابا اشتباه کرده بعدتر میگی نه مامان کم گذاشت، اما وقتی واقعا بزرگ میشی میفهمی هیچ کدوم بلد نبودن چی درسته، هر دو با زخم‌های خودشون جنگیدن و تو شدی نتیجه اون جنگ ناتموم، از یجایی به بعد تقصیر اون‌ها نیست تصمیم با توعه زخم‌ها رو ادامه بدی یا درمانشون کنی.

یجایی از زندگیت یهو به خودت میای میبینی هیچکس تو زندگیت وجود نداره که خود واقعی تو رو دیده باشه یا حتی بشناسه، حتی ینفر، واقعا هیچکس، همونجاست که میفهمی مجبوری به خودت تکیه کنی.

تا یجایی میتونی بهش بفهمونی که دوستش داری، دیگه بیشتر از اون میشی یه آدمی که همیشه هست و هیچوقت نمیره.

از یجایی به بعد باید وایسی خودت رو از دور تماشا کنی، همونقدر که تو مراقب همه چیز هستی، بقیه هم باهات همینن؟ همونقدر که تو برای همه خوب میخوای، بقیه هم برای تو خوب میخوان؟ همونقدر که دلت نمیاد کسی رو ناراحت کنی، بقیه هم نگران رفتارهاشون با تو هستن؟

بالاخره باید یجایی آدم مورد علاقه‌ات بزنه تو ذوقت تا به خودت بیای، روال زندگی همینه.

بلاخره باید یجایی آدم مورد علاقه‌ات بزنه تو ذوقت تا به خودت بیای، روال زندگی همینه.

ولی یجایی خدا نوشته که:

اگه نصیبت نبود نمیزاشتم ارزو کنی!
• |.

آدمی که بابت اشتباهاتش نه میتونه عذرخواهی کنه نه میتونه قبول کنه، آدمیه که شما از یجایی به بعد فقط زجرش رو میکشید.

از خود گذشتن زیاد باعث‌ میشه که از یجایی ببعد آدما ازت بگذرن!

آریانفر یجایی تو پادکستش میگه
«چقد اذیت شدم واسه چیزی که
تقصیر من نبود» همین...
• |.|