اینو متوجه شدم که آدما می‌تونن اخلاقای ترسناک و بدی
داشته باشن ولی تا مدت زیادی چیزی ازشون نبینی؛ فقط
کافیه زمانی برسه که به هر دلیلی تصمیم بگیرن اذیتت کنن،
شگفت زده میشی که چطور این آدم انقدر بیمار و حتی
نفرت انگیز بوده و تو خبر نداشتی...

من قبول دارم، شاید آدم پرفکتی نباشم، شاید
اخلاقای بد زیاد داشته باشم، شاید حتی چهره
دوست داشتنی‌ای نداشته باشم اما هرگز
تظاهر به چیزی که نیستم نمیکنم، واقعی
باشیم، اینجوری قشنگ‌تره.

آدم عجیبی ام صبر میکنم و با همه‌ی اخلاقای طرف کنار میام بعد یه روز میرسه که صبرم تموم میشه و جوری بیخیالش میشم و ازش میگذرم که انگار اصلا از اولش وجود نداشته.

.࿐

ولی آدم باید یکیو داشته باشه که خودشو بخاطرش جمع و جور کنه، پولاشو جمع کنه، پس انداز کنه، هدیه بخره، یه کارایی رو انجام نده یه اخلاقایی رو ترک کنه، به خودش برسه، به خودش بیاد، انگیزه برای پیشرفت پیدا کنه، خودشو دوست داشته باشه و به زندگی جدی تر‌ نگاه کنه نه ازترسش باشه ها فقط بخاطر وجود خود طرف باشه، اگه یکیو که پیدا کردید که این حسارو بهش داشتید ترکش نکنید، اون یک گنجه.

‏فکت:
‏هممون با مزخرفترین اخلاقایی که داریم یه بار سعی کردیم واسه یه نفر بهترین باشیم.

این جملهٔ «منو باید همینجور که هستم بخواد» خیلی فلسفه جالبیه؛
مگه شما چی دارید که یه‌آدم، احساسات و زمانشو که باارزش‌ترین سرمایهٔ زندگیشه، باید واسه اخلاقای ناسالمِ شما تلف کنه؟!
خب برو پیش روانپزشک.

‏اگه با کسی قهرین یا کات کردین باانصاف باشین خوبیایی که در حقتون کرده رو فراموش نکنین پیش هرکسی بد اون بنده خدارو گفتین پشت بندش اخلاقای خوبشم بگین

‏هممون با مزخرفترین اخلاقایی که داریم یه بار سعی کردیم واسه یه نفر بهترین باشیم :)

‏وقتی یکیو واقعا دوست داشته باشی تمام اخلاقای گوهش تبدیل به احسنت میشه

‏کسی که اخلاقای بدتو تحمل میکنه،
میتونه ‏بلد شه نبودنتم تحمل کنه