وقتی یادم میاد باهام چیکار کردی، تعجب میکنم که چرا هنوزم دوستت دارم.

گاهی دنبال خودمون توی گذشته‌ها میگردیم،
چون نسخه‌ی قدیمی‌مون، تنها راه ارتباطی با احساساتیه که دیگه پیداشون نمیکنیم! احساساتی که فکر میکردیم همیشه باهامون می‌مونن، اما تو مسیر بزرگ شدن جا موندن.

اگه همه دنیا بهم پشت کنن، هیچکس باهام نمونه، هیچکس کنارم نباشه، کوچیکترین فرقی برای من نداره، من واقعا تنهایی حالم خوبه، من خودم رو دارم.

همیشه قلبم
شرمنده ی پاهامه
چرا ک پام بخاطر قلبم
برای کسایی دویید که ارزشی نداشتن

واسه اون آدمی که مثل معجزه وارد زندگیم شد :
تو تیکه های پاره ی قلبمو دوختی بهم ؛ تو نور من شدی وسط همه ی تاریکی ها . تو جوری باهام رفتار کردی که انگار کسی به جز من وجود نداره. تو جوری بهم ارزش دادی که خودمو دوست داشته باشم. تو من رو همه جوره خواستی و توی هر شرایطی کنارم بودی. من کنارت خیلی خودمم و تو رو با هیچ اتفاق بهتری عوض نمی‌کنم.

ادما همش باهام طوری رفتار می‌کنن انگار اسکلم (هستم، ولی خب کاش یه طور دیگه رفتار کنن)

میخوام راه برم انقد راه برم که دیگه پاهام رو حس نکنم و وقتی از نفس افتادم و داشتم به زور قدم بعدی رو برمیداشتم تازه شروع کنم به دوییدن، میخوام به خودم ثابت کنم تو بدترین شرایط بدتر از اون هم هست و من باید قبولش کنم، چون چیزی که منو نکشه، بی‌شک قوی‌ترم میکنه.

حرفات رو هیچوقت فراموش نمیکنم، یادم نمیره چه حرف‌هایی بهم گفتی، یادم نمیره چطوری باهام رفتار کردی که انگار برات یه غریبه بودم.

من ازت متنفر نیستم
من از کاری که باهام کردی متنفرم.

♡

خداجون مگه هم‌سنیم که اینهمه باهام شوخی میکنی