تا یه سنی فکر میکنی بابا اشتباه کرده بعدتر میگی نه مامان کم گذاشت، اما وقتی واقعا بزرگ میشی میفهمی هیچ کدوم بلد نبودن چی درسته، هر دو با زخم‌های خودشون جنگیدن و تو شدی نتیجه اون جنگ ناتموم، از یجایی به بعد تقصیر اون‌ها نیست تصمیم با توعه زخم‌ها رو ادامه بدی یا درمانشون کنی.

‏بین هزارتا چیزی که ناراحتم میکرد تو هم یکی از اون‌ها بودی، ولی تنها چیزی که همیشه خوشحالم میکرد فقط و فقط تو بودی.

سکوت آدم‌ها رو جدی بگیرید، دوستی که دیگه ازتون ناراحت نمیشه، آدمی که دیگه نگرانتون نمیشه، فرزندی که دیگه با خانواده حرف نمیزنه، اون‌ها دارن شما رو ترک میکنن.

هر کجا فهمیدی در موردت حرف‌های بیخود میزنن و قضاوتت میکنن، بجای عصبانی شدن برای رنجی که اون‌ها میکشن آرزوی بهبودی کن، خیلی از اون‌ها دنبال خوشبختی خودشون نیستن فقط میخوان با دیدن رنج دیگران، کمی کمتر رنج ببرن.

آدم‌ها بازیچه دست شما نیستند هر وقت دلتون خواست باشین هر وقت نه نباشین، اون‌ها اسباب بازی شما نیستند که ته کمد ولشون کنید هر وقت حوصلتون سر رفت برید سراغش، اون‌ها احساس دارن، غرور دارن، آدم باشین.

‏اگه نبودنشون واست آرامش داره، تو اون‌ها رو از دست ندادی...

آدم‌ها هیچوقت از بین نمیرن، اون‌ها تبدیل میشن به یه سری حس مثل خشم، تنفر، دل‌زدگی، دل‌مردگی، حسرت یا شایدم بغض.

من از اون‌هام که کافیه فقط یک بار حس کنم وجودم تو زندگی کسی بی اهمیته، اون آدم واسه همیشه برام تموم میشه، شاید بگم بخندم باهاشون ولی دیگه دوست و رفیق من نیستن.

من آینه‌تم عزیز، هر رفتاری که باهام داشته باشی همون رفتار رو باهات خواهم داشت، اگه بد باشی برات بد خواهم بود، اگه فکر میکنی مزخرفم خودت مزخرف بودی که این برداشت رو ازم داشتی، وگرنه خیلی‌ها میگن که من آدم حسابیم چون آینه اون‌ها هم بودم.

رفتار دیگران با تو، بازتابی از «مشکلاتِ درونی» اون‌هاست نه شخصیت تو. وقتی که به این درک برسی، دیگه دنبال اثبات خودت نیستی، آگاه میشی و آروم، و از آدم‌ها نه با خشم بلکه با یه «فهمیدمِ» واقعی فاصله می‌گیری.


. .