دین ودل
به یک دیدن
باختیمو خرسندیم ...
در قمارِ عشق ای دل کی بود پشیمانی...؟

دین ودل
به یک دیدن
باختیمو خرسندیم ...
در قمارِ عشق ای دل کی بود پشیمانی...؟

دین ودل
بِه یک دیدن
باختیمو خرسندیم ...
در قمارِ عشق ای دل کی بود پشیمانی...؟

باورهای غیر منطقی یک ذهن

1. همه افراد جامعه باید مرا دوست بدارند و تأییدم کنند.

2. برای این‌که فردی ارزشمند و محبوب باشم، باید در همه زمینه‌ها توانمند و بالیاقت بوده، در همه عرصه‌ها باید پیشرفت کنم و دست‌آوردهای قابل توجهی کسب کنم.

3. جهان باید جایگاه عدل و انصاف بوده، همیشه باید با من خوب رفتار شود.

4. باورها و ارزش‌های دیگران باید مشابه باورها و ارزش‌های من باشد. دیگران باید کارها را همان‌طوری انجام دهند که من انجام می‌دهم.

5. افراد خاصی وجود دارند که بدذات و شرورند. آن‌ها باید برای رفتارهای زشت خود به‌شدت مذمت و تنبیه شوند.

6. من وقتی از عهده کاری به خوبی برنیایم، نمایانگر این است که آدم بدی هستم؛ یک شکست‌خورده و یک آدم احمق.

7. روزگار باید آن‌چه را من لازم دارم برایم فراهم سازد. زندگی بایست آسوده و راحت باشد. من نباید سختی بکشم یا رنج ببرم.

8. اگر امور و وقایع زندگی آن‌طور نباشد که من می‌خواهم، موجب نهایت بدبختی می‌شود و فاجعه‌انگیز خواهد بود. وقتی امور بر وفق مراد نباشد، احساس شادمانی و خرسندی در زندگی محال است.

9. اجتناب کردن از مشکلات، آسان‌تر از رویاروشدن با و حل و فصل نمودن آن‌هاست.

10. ناخشنودی و بدبختی من به‌وسیله عوامل بیرونی (خارج از کنترل من) به وجود آمده است.

11. اگر این احتمال وجود داشته باشد که واقعه ناگواری در زندگی من ممکن است رخ بدهد، از هم‌اکنون باید آماده باشم و بکوشم تا امکان به وقوع پیوستن آن‌ها را به تأخیر اندازم یا از آن‌ها جلوگیری کنم.

12. برای هر مشکل و مسئله‌ای همواره یک راه‌حل کامل و درست وجود دارد. اگر من نتوانم به آن راه‌حل دست یابم، بسیار وحشتناک و فاجعه‌آمیز خواهد بود.

13. تجارب و وقایع گذشته و تاریخچه زندگی‌ام تعیین‌کننده مطلق رفتارها و خصوصیات کنونی من هستند. اثر گذشته را در تعیین رفتارهای کنونی‌ام نمی‌توانم نادیده بگیرم.

آلبرت الیس این باورهای سیزده‌گانه را در چهار مقوله کلی طبقه‌بندی کرده است.

به اعتقاد او چهار مقوله باور ناسالم، هسته مرکزی تمام مشکلات روان‌شناختی هر فرد را تشکیل می‌دهند:

1. پرتوقعی (انتظار غیرمنطقی)

2. فاجعه‌پنداری (وحشتناک دیدن وقایع)

3. سطح پایین تحمل ناکامی (بی‌تحملی)

4. کم‌ارزش شمردن خود (ناارزنده‌سازی خویشتن).

ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﺧﺮﺳﻨﺪﯼ ﺩﺭﻭﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ , ﻧﺰﺩ ﯾﮏ ﺍﺳﺘﺎﺩ راهب ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ : ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮏ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺭﺍﻡ ﻭ ﺧﻮﺷﻨﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯽ , ﻟﻄﻔﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺭﺍﺯ ﺧﻮﺷﻨﻮﺩﯼ ﺷﻤﺎ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﮔﻔﺖ : ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺳﺎﺩﻩ , ﻣﻦ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﯿﮑﺸﻢ , ﺩﺭﺍﺯ ﻣﯿﮑﺸﻢ . ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﯿﺮﻭﻡ ﺭﺍﻩ ﻣﯿﺮﻭﻡ . ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻏﺬﺍ ﻣﯿﺨﻮﺭﻡ , ﻏﺬﺍ ﻣﯿﺨﻮﺭﻡ . ﺍﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺍﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺪﻫﯿﻢ , ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺧﻮﺷﻨﻮﺩ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﺍﺭﺍﻣﺶ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ؟ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﺍﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ: ﺯﯾﺮﺍ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮﯾﺪ , ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺠﺎ ﺑﺮﻭﯾﺪ , ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﻣﯿﺮﻭﯾﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻏﺬﺍﯾﯽ ﺑﺨﻮﺭﯾﺪ . ﻓﮑﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ . ﺣﺎﻝ ﺗﻘﺎﻃﻊ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﯾﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺗﻘﺎﻃﻊ ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﯾﺎ ﺍﯾﻨﺪﻩ . ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻋﻠﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﻟﺬﺕ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻧﻤﯿﺒﺮﯾﺪ , ﺯﯾﺮﺍ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺳﯿﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﻭ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﯾﺪ ﻭ ﯾﺎ ﻧﻤﯿﮑﻨﯿﺪ...