بعضی اوقات در پایان روابطمون، طرفمون رو از دست نمیدیم! بلکه خودی که در کنارش ساخته بودیم و از دست میدیم.

همیشه هم قرار نیست فقط از ظاهر آدما تعریف کنیم، هر آدمی در حال درگیری با جنگ درونیشه، بعضی اوقات نیاز هست که از تغییرات مثبت شخصیت طرفمون تعریف کنیم تا بدونن این جنگ نامرئیشون با خودشون و زندگیشون قابل تقدیره.

ترجیح میدم فراموش بشم تا اینکه دائم وجود داشتنم رو به طرفم یادآوری کنم.

اولین واکنشم نسبت به ناراحت شدن اینه که دیگه نمیتونم با طرفم ارتباط چشمی برقرار کنم.

انتظار نداشته باش برات قدم بردارم وقتی همیشه یجا ثابت وایستادی و قدم برنمیداری؛
مطمئن باش اگه یه‌ جا یه قدم برام برداشته باشی، منم ده قدم برات برداشتم‌.
اما یه اخلاقی دارم اونم اینه که اگه ببینم طرفم عادت کرده به پیش قدم شدنِ من، همونجا خودمو می‌کشم کنار بدون هیچ فکری؛
من آدمی‌ام که از آدمای زندگیم توقع دارم چونکه همیشه صدمو براشون میذارم و اونجا که ببینم طرف صفرشم برا من نمیذاره،
خط می‌خوره و تبدیل به آشناترین غریبه میشه. همون آدمی که یه روزی جزو مهمترینای زندگیم بود و دیگه جایی توی زندگیم برای خودش نداره.

‏ولی من اگه برم تو رابطه طرفم موقع حرف زدن و خندیدن بگه هیس کنسله.

‏اگه قرار باشه تو یه رابطه
‏صدتا سیاست و ترفند و بدبختی
‏به کار ببرم که طرفم رو از دست ندم یا
‏طرفم هوایی نشه، خسته نشه،
‏من ترجیح میدم تنها باشم

‏البته اینم بگما هممون میگیم فلان رفتار ترن آفه و زنندست، ولی اگه طرفمون به دلمون بشینه همه اینا خنثی میشه

‏اگه قرار باشه تو یه رابطه
‏صدتا سیاست و ترفند و بدبختی
‏به کار ببرم که طرفم رو از دست ندم یا
‏طرفم هوایی نشه، خسته نشه،
‏من ترجیح میدم تنها باشم

‏چطوری کسی که دوستون نداره رو دوست دارین؟!
‏من بعد از یه مدت طرفم صبح تا شب قربون صدقم نره آنکراشش میکنم!