ولی بنظرم کسی که واقعا دوست داشته باشه وسط مهمونی بهت تکست میده، وسط مسافرت بهت تکست میده، وقتی کلی کار داره بهت تکست میده، وقتی با عجله داره میره به جلسه و کار و زندگیش برسه، یه تکست کوچیک میده، این حس ببین حواسم بهت هست‌‌ که منتقل میشه خود عشق و علاقه‌ست.

این قضیه «اگر می‌خواست انجام می‌داد» واقعا خیلی ناراحت کننده‌ست. انگار با سیلی می‌زنه تو صورتت می‌گه تو ارزشش و نداشتی‌.

انسان دائماً در حال تغییره. چیزی که چند سال پیش فکر می‌کردی درسته، الان برات یه عقیدهٔ مسخره‌ست و به خود قدیمی‌ت می‌خندی. مهم نیست الان چقدر مطمئنی به افکار و نظرت، همیشه یه گوشه ذهنت به خودت بگو «شاید منم دارم اشتباه میکنم و نظراتم ممکنه اشتباه باشه».

‏وقتی از رابطه‌ی دوستی یا عاطفی‌تون ناامید شدین، با یه خداحافظی باشکوه تمومش کنین. ادامه‌ی اون رابطه فقط خشم و کینه‌تون رو بیشتر میکنه. خیلی ناامید کننده‌ست ولی آدم‌ها از یه سنی به بعد خیلی سخت تغییر میکنن.

من زندگی رو دوست داشتم، ولی اون منو دوست نداشت. این بلاهایی که سرم میاد هم سزای عشق یک‌طرفه‌ست.

وجود یک سری‌ها تو زندگیم، واقعاً معجزه‌ست.
واقعاً همه‌چیز و هرشرایطی می‌ارزه به اینکه این آدم‌ها تهش بمونن.
می‌دونید چی میگم؟

گاهی تنها چیزی که نیاز داری، یه "نه" به بقیه‌ست و یه "آره" به خودت.

گاهی وقتا بهترین تصمیم شکستن دل خودت برای از دست دادن بقیه‌ست، به جای اینکه این فرصت رو بهشون بدی که دوباره بشکننش.

‏این قضیه "اگه میخواست، انجام میداد" خیلی ناراحت کننده‌ست واقعا. انگار با سیلی میزنه تو صورتت میگه تو ارزششو نداشتی

توی دل هر ترسی، یک ترس بزرگ‌تری وجود داره که از دل ترس اولیه تغذیه می‌کنه و تا زمانی که ترس اولیه اتفاق نیفته، ترس ثانویه اتفاق نمی‌افته. و اون هم ترس از اتفاق افتادن دوباره‌ست.