وَ من به یکباره یاد گرفتم دیگر کسی رو دوست نداشته باشَم؛
باری رویِ شانه هایَش نباشم؛
که نداند با من چه کند؟
و کجایِ دلش بگذارد که نه من بشکنَم؛
و هم او ثابت بماند؛
وَ من به یکباره یاد گرفتم همه یِ اعتمادَم را در کوله پُشتی ام پنهان کنم تا دستِ هیچ احَد الناسی بهش نرسد؛
تا بشوَد اسباب بازیِ کودکی هایِ نداشته اش؛
و مَن به یکباره اینچنین قَد کشیدم و بزرگ شدم.
.
#فرگل_مشتاقی

ایستاده ام بر بام اسفند،
با چشمانی خیره به روزهایی که
تلخ و شیرین گذشت و خاطره شد..
حالا بهار در راه است،
لبریز از عطر بهار نارنج،
سرشار از شکوه علفزار با کوله باری از
شکوفه های عشق،
سبزه های امید و ابرهایی که آبستن باران اند..
شاید خدا خواست
و این بهار
درخت آرزوهایمان جوانه زد ..

مریم موسوی

به قول سهراب .️

باغبانی پیرم ... ،
که به غیر از گلها ، از همه دلگیرم....

کوله ام غرق غم است....
آدم خوب کم است ....

عده ای بی‌خبرند ، عده ای کور و کرند ...
اندکی هم پکرند .... !!

... و میان رفقا ... عده ای مثل شما ...
تاج سرند

من اصلا پیاده‌روی تو خیابونای کثیف و پردود تهرانو دوست نداشتم. نشستن تو کافه و دوساعت زل‌زدن به لیوان خالی قهوه رو دوست نداشتم. حرف‌زدنای طولانی و شب‌بیخوابیا رو دوست‌نداشتم. کوه و صبح زود و کوله و صبحونه‌‌ی خاک‌و‌خل‌گرفته رو دوست نداشتم. «من»، «تو» رو دوست داشتم.

_از لحاظ روحی احتیاج دارم برم
جمع کنم و برم
تو‌ که همیشه رفتنو خواستی..
_نه ایندفه فرق داره
ایندفه دلم میخواد هیچ یادگاری ‌ای هم تو کوله‌ام نباشه
جمع کنم برم جایی که هیچ‌آدمی نباشه..
هیچ آدمی؟
_آدمِ آشنا و آدمی که تو آینده میشه آشنا!


. .

آمدی لیلی ولی مجنون از اینجا رفته است
خسته شد از بی وفایی کوله بارش بسته است

آمدی لیلی ولی این آمدن بی فایده است
عشق هامان گو چرا بوی خیانت داده است

آمدی لیلی ولی اینجا شقایق خسته است
تا ابد رخت عزا بر مرگ عشق پوشیده است

آمدی لیلی ولی شهردلم بی حوصله است
نوش دارویی ولی ،سهراب تو که مرده است

آمدی لیلی ولی این آمدن بی پرده است
چون که مجنونت دگر از زندگانی رفته است

مثل هرشب غصه ام تنهاییم را رانده است
تا سپیده پیش من آن با وفایم مانده است

یک نفر نام مرا سنگ صبورم خوانده است
بعد مرگم شعر هایم یادگاری مانده است

#عرفانی
خدایا !

سنگین آمده ام و با کوله باری از گناه ، سبک بازم گردان !

خدایا !

سبک آمده ام و با دستهایی تهی ، سنگین بازم گردان !

_از لحاظ روحی احتیاج دارم برم
جمع کنم و برم
تو‌ که همیشه رفتنو خواستی..
_نه ایندفه فرق داره
ایندفه دلم میخواد هیچ یادگاری ‌ای هم تو کوله‌ام نباشه
جمع کنم برم جایی که هیچ‌آدمی نباشه..
هیچ آدمی؟
_آدمِ آشنا و آدمی که تو آینده میشه آشنا!


. .

دور از انتظار نیست همین روزها کوله بارم را ببندم و چمدان به دست راهی نا کجا آباد ها شوم.
آنقدر بروم و دور شوم که برسم به آخر دنیا!
هم صحبت بیابان و دشت و جنگل شوم و به فراموشی سپارم روزهای سخت را....

کاش آدمیزاد صاحب اختیار گذشته‌هاش بود. که دردی اگر کشیده، بشه یه روزی به دلخواه خودش، فراموشش کنه. کاش میشد مثل کلاسی که تعطیل شده و تو تکلیفت رو انجام دادی، کوله‌ات رو برداری و بگی آقا؟ من غصه‌هام رو خوردم. میتونم وسایلم رو جمع کنم و برای همیشه برم؟ …


. .