طوفان بُکُن
مرا بشکَن
دل نمی کنم ..
دریا تمام هستی دریا نوردهاست ...

جای گلایه نیست اگر درد می کشم
صد قرن آزگار ،
همین رسم مردهاست...

طوفان بُکُن
مرا بِشِکَن
دل نمی کنم ..
دریا تمام هستی دریا نوردهاست ...

جای گلایه نیست اگر درد می کشم
صد قرن آزگار ،
همین رسم مردهاست...

نخونی ضرر کردی


یک دانشجوی عاشق سینه چاک دختر همکلاسیش بود.
بالاخره یک روزی به خودش جرات داد و به دختر راز دلش رو گفت و از دختره خواستگاری کرد.
اما دختر خانوم داستان ما عصبانی شد و درخواست پسر رو رد کرد.
بعدم پسر رو تهدید کرد که اگر دوباره براش مزاحمت ایجاد کنه، به حراست میگه…
روزها از پی هم گذشت و دختره واسه امتحان از پسر داستان ما یک جزوه قرض گرفت و داخلش نوشت : ” من هم تو رو دوست دارم، من رو ببخش اگر اون روز رنجوندمت “
اگر منو بخشیدی بیا و باهام صحبت کن و دیگه ترکم نکن.
ولی پسر دانشجو هیچوقت دیگه باهاش حرف نزد.
چهار سال آزگار گذشت و هر دو فارغ التحصیل شدند. اما پسر دیگه طرف دختره نرفت.!!
..
نتیجه اخلاقی این ماجرا
پسرهای دانشجو هیچوقت لای کتاب ها و جزوه هاشون رو باز نمیکنند.

ملت آهنگ انریکه میوفته تو دهنشون اونوخ من الان یه هفته آزگاره شعر نامی نو افتاده تو دهنم ولم نمیکنه... بنظرتون سرمو بکوبم رو میز درست میشه؟؟!

من را دو نیم کرده غروبی گلایه دار
"میم"محال و" نون" نفس های بی قرار
آشفته دور بی کسی ام پرسه می زنم
وقتی که رد پای تو را می برد غبار
من گریه میکنم ،وتو لبخند میزنی
سنگی و ذره ذره وجودم تو را دچار
بیزارم از کلاغ خبرچین که می سرود
شعر سیاه فاصله را،غارغارغار
بی تو چگونه می شود از زندگی نوشت
بی تو بهانه های من افتاده از عیار
تاریکی هوای غزل های من شده
نقل دهان قافیه سازانِ تازه کار
هرلحظه در نبود تو یک عمر می رود
نفرین به لحظه لحظه ی این عمر آزگار
باید تمام هرچه تویی زیر و رو شود
حتی دروغ ماندن این حس مستعار
حالا گلوی خاطره ام درد میکند
حالا رسیده ام به خیابان نوبهار...