همیشه دندونام کدر و زرد بود و بلیچینگ و جرم گیری هیچ تاثیری نداشت و لبخند زدن باعث خجالتم میشد…
مرسی ازت که باعث شدی با خیال راحت بخندم 🤍

با او می‌توانستم بعد از گریه های بلند
به چیزهای کوچک بخندم.

من هیچوقت اهل نفرین نبودم، ولی الان از ته قلبم میخوام باعث و بانی اینکه من حتی وقتی دارم میخندم، حالم خوب نیست هیچوقت حالش خوب نباشه.

من آدمِ بدی نیستم...
همین که سرم به کار خودم گرم است و کاری به جهان هیچ‌کس ندارم،
همین که آنقدر مشغولیت فکری دارم که ذهن و افکارم برای حواشی و مسائل پوچ و دشمنی‌ها کفاف نمی‌دهد،
همین که لبخند و مهربانی را از آدم‌ها دریغ نمی‌کنم.
همین که تلاش می‌کنم به قدر دامنه‌ی تاثیر خودم، سازنده و کارآمد و مفید باشم.
همین که در عمق بی‌رحمی روزگار، هنوز هم کودکانه می‌خندم و کودکانه می‌بخشم و کودکانه ذوق می‌کنم؛
نه که خوب باشم اما،
من آدم‌ بدی نیستم...

من از اون‌هام که کافیه فقط یک بار حس کنم وجودم تو زندگی کسی بی اهمیته، اون آدم واسه همیشه برام تموم میشه، شاید بگم بخندم باهاشون ولی دیگه دوست و رفیق من نیستن.

حس می‌کنم دارم عوض میشم.
دیگه عین همیشه نمی‌خندم.
عین همیشه نه لبخند می‌زنم و نه حرف می‌زنم.
این اواخر فقط از همه‌ چیز خیلی خسته‌ام...

«رفیق بود. با او می‌توانستم بعد از گریه‌های بلند، از چیزهای کوچک بخندم.»

من خود معجزه‌ ام
زنده‌ ماندنم
دوام آوردنم
کم نیاوردنم
من حتی می‌خندم ،
نه لبخند ، قهقهه ..
از این معجزه تر؟ 🤍

♡

حالِ امشب من یک حس مبهم و گنگه؛ نه تلخه نه شیرین، یک‌چیزی بینِ "دلم می‌خواد بخندم " و "یک‌ذرّه بغض دارم".

من خود خود معجزه ام.
زنده ماندنم
دوام آوردنم
کم نیاوردن
من حتی میخندم!
نه لبخند!
قهقهه...!
از من معجزه تر؟!!