وقتی برای دیگران لقمه بزرگتر از دهانشان باشی
آنها چاره ای ندارند جز آنکه" خردت " کنند
تا برایشان اندازه شوی
پس مراقب معاشرت هایت باش....
ساعت زندگیت را
به افق آدمهای ارزان قیمت کوک نکن
یا خواب میمانی
یا از زندگی عقب....!

کاش دوست داشتنت
به مانند حرفهایی که در دهان مردم
می پیچد و دست به دست
می رسد به تمام شهر
می پیچید در دهانشان
شهر پر می شد از تو
و من پیروز میدان می آمدم
میان جمعیت برایت دست تکان می دادم
و فریاد می زدم
دیدی؟ گفته بودم دیوانه ام!
گفته بودم تو را میخواهم!
کاش دلهره هایم
رسوایم می کرد!
رسوایی گاهی آنقدرها هم بد نیست
وقتی پای یک تو در میان باشد
و یک منِ آواره ی عاشق
رسوایی معنا ندارد!
کاش می توانستم تمام قد
رو به روی چشمانت به ایستم!
نگاهت کنم
چشمانم را ریز کنم
نزدیکتر بیایم
و آرام بگویم
من عاشقِ
تو هستم
می فهمی؟
. . .

دهانم را می بویند که مبادا نگفته باشم دوستت دارم!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
اما سیر میخورم... دهانشان سرویس میشود!����

پاییز

فصلِ خوبی‌ برای دور شدن نیست

و جاده‌ها رفیقِ خوبی‌ نیستند .

باران که می‌گیرد ،

دهانشان می لغزد

و خاطراتت را لو می دهند !

(بهرنگ قاسمی)

نگو دوستت دارم
انسان این واژه را می شنود
واژه ، از پوستش رد می شود
با نگاهی پایین می رود
اسب های قلبش شیهه می کشند
تندتر می دوند بر سینه اش
محکم تر سُم می کوبند ..

نگو دوستت دارم
انسان باور می کند
افسار اسب وحشی را به دستت می دهد
به تو تکیه می کند
در آغوشت اشک می ریزد
یال هایش را می دهد تو شانه کنی
انسان باور می کند
و عشق ، دردناک ترین اعتقاد است
اعتقادی که با سیلی پاک نمی شود
با خیانت ، قوت می گیرد
با اهانت ، راسخ تر می کند ..

به انسان نگو دوستت ندارم
ضربانش کند می شود
پای اسب هایش می شکند
اسب ها بر زمین می افتند
درد می کشند
انسان می باید ، حیوان را راحت کند

انسان عرق می ریزد
اشکهایش در بالشت ، جمع می شود
عطر موهایت را حبس می کند ، نفس نمی کشد ..
بالشت را روی سینه اش میگذارد
به قلبش گلوله می زند
بخار گرم از گلوی اسب ها بالا می رود
از دهانشان بیرون می جوشد
سینه ی انسان سبک می شود
اسب ها ، به سمت کوهستان دور می دوند
سم هایشان صدا ندارد
یال هایشان یخ بسته شیهه می‌کشند
صدایشان را ، کوه پس نمی‌دهد
عشق از دست می رود

انسان گناه دارد
نگو دوستت دارم
انسان باور می‌کند
نگو دوستت ندارم ..