من هیچوقت هیچکس رو زشت ندیدم
همه برای من زیبا بودن جز آدمایی که زبونشون شیرین و مغزشون کثیف و زشت بود
صورتشون زیبا اما از درون سیاه و چرک بودن
متاسفانه این موضوع باعث میشد تا مدتی کم یا زیاد با آدم هایی سلام علیک داشته باشم که زیبا هستند اما ظاهری درونشون زمانی برام نمایان میشد که آسیبی بهم رسیده بود
و من پر از زخم بودم پر از زخمهای بزرگ و کوچیک جای زخم‌ها فرق میکرد هر چقد که بین درون و بیرونش فرق بیشتری بود زخم ها بزرگ تر بودن
این اتفاق های پی در پی باعث شد
از زیبایی آدما از دور لذت ببرم...

متاسفانه از یه جایی به بعد باید این حقیقت رو بپذیریم که “آدما حق انتخاب دارن” و شما ممکنه حتی انتخاب اول عزیزترین‌ هاتون نباشین.

‏متاسفانه زود سین زدن دیگه نشونه احترام نیست
ترس بی‌برقی و شارژ گوشیه ..

گاهی با خودم میگم کاش آدم بی‌تفاوتی بودم، مثل کسی که رفتار دیگران برایش اهمیت ندارد اما متاسفانه آدم حساسی‌ام، زود میرنجم و بیشتر از هر چیزی که باید درگیر فکر و خیال میشم.

متاسفانه دنیا پر از تقلیده ، پر از آدم هایی که بجای اینکه خودشون باشن ، دوست دارن شبیه همدیگه بشن.

متاسفانه نه ظاهر دارین نه باطن تنها چیزی که دارین ادعاست.

آدم‌ها جدا از عطری که به خودشون میزنن، عطر دیگه‌ای هم دارن که اتفاقا تاثیر گذارتر هم هست، عطر چشم‌هاشون، عطر حرف‌هاشون، عطری که فقط مختص شخصیت اون‌هاست و متاسفانه در هیچ مغازه‌ی عطر فروشی پیدا نمیشه…

ایمی واینهاوس افسانه‌ای!
ترکیب صدای جادویی، روح زخمی و‌استایل بی نظیر.

ولی چرا خاص بود؟
چون درد رو آواز می‌کرد،
چون هیچ‌کس مث اون نمی‌خوند،
و چون پشت اون موهای بلند و خط چشم غلیظ، یه روح شکننده اما عمیق پنهون بود.

و متاسفانه تو سن ۲۷ سالگی فوت کرد.

متاسفانه ‌تو‌ یه‌ موضوعی ‌شعور ‌ندارم
اونم ‌اینکه ‌وقتی ‌‌یکیو‌ میبینم ‌قدش ‌بلنده ‌و‌ چشم ‌ابرو‌ مشکی خط‌ قرمزام ‌دیگه ‌قرمز ‌نیستن ‌صورتی ‌ملایمن:)

من دارم خیلی باهات راه میام که از چشمم نیوفتی، اما متاسفانه تو داری میدوئی…