خوش به حال اون‌هایی که عشقشون دو طرفه هست، نه میترسن، نه میجنگن، ترس خیانت ندارن، فقط زندگی میکنن.

تو از شروع یک رابطه‌ احساسی جدید نمیترسی، از تکرار یک درد قدیمی میترسی.

یه وقت‌هایی یه شکلی از آدمی رو میبینی که میترسی، وایمیستی فکر میکنی که بقیه تصوراتت از اون آدم تو همه وقت‌وقت‌هایی که با هم میگذروندید اصلا درست بوده یا غلط؟ فکر میکنم این میشه همون از چشم افتادن.

بنده جنبه شنیدن هر حرف و دیدن
هررفتاری رو ندارم، زود ناراحت و اشکی
میشم، ازتون دور میشم، کم‌حرف
میشم، مچاله میشم، غذا نمیخورم،
مردم گریز میشم، میترسم، فکر میکنم
دوستم ندارید و عین بستنی آب میشم
از غصه، باهام با ملایمت رفتار کنید
لطفاً.

یه وقت‌هایی یه شکلی از آدمی رو میبینی که میترسی، وایمیستی فکر میکنی که بقیه تصوراتت از اون آدم تو همه وقت‌هایی که با هم میگذروندید اصلا درست بوده یا غلط؟ فکر کنم این میشه همون از چشم افتادن.

دلم نمیاد شب‌ها بخوابم، میترسم فردا روز بدتری باشه.

از آشنایی با آدم جدید میترسم،
از ادامه دادن با آدمای قدیمی هم میترسم.

من رو تنها نذار باشه؟ من از این همه غم میترسم، میترسم نتونم از پسش بربیام، میترسم آخرش به این تنهایی ببازم.

از عشق دوم بودن میترسم، از اینکه آدمی که به تو رسیده کنار آدم قبلی تا خرخره عاشق بوده، حالا دیگه هیچی براش نمونده جز تلاش برای بقا.

بنظرم همه آدم‌ها یبار باید تا تهش برن، تا ته اون چیزی که خیلی بهش اصرار دارن برن و تا جون دارن براش بجنگن، انقدر که خسته و زخمی برگردن مهم نیست که تهش برنده شن یا بازنده، مهم اینه که تهش رو دیدن، کسی که تهش رو دیده دیگه از هیچی نمیترسه، مدیون دلش نیست که شاید میشد.