سر یکم بیشتر خوابیدن کل آینده کاری تحصیلیم رو به خطر میندازم همیشه.

لا به لای وسایلم چیزهایی هست که نه به کارم میان، نه دلم میاد دور بندازمشون، توی سرم هم همین وضعیت حاکمه من گذشته‌ای رو از برم که نه میتونم فراموشش کنم، نه دوست دارم مرورش کنم.

غصه ها را پشت گوشم می اندازم ،
چونان طره ی گیسویی رها ،
و تسلیم دست ها ...
من باید حالم خوب باشد ،
باید شاد باشم ، باید بخندم ، باید آرام باشم ...
هرگز این شب را ادامه نخواهم داد ،
و هرگز این ابرهای بارور را نخواهم بارید ،
فردا همه چیز ، جور دیگریست ...
این منم ! کسی که غمی در دلش ،
جسارتِ ماندن ندارد !
این منم ! کسی که اراده ای در باورش ،
جرات شکستن ندارد !
آفتاب که زد ؛ از نو جوانه خواهم زد ،
شکفته خواهم شد ،
شکوفه خواهم داد ...

#نرگس_صرافیان_طوفان

هر گذشته برای من یک دَره. یک دَر سفید و بزرگ و این دَرها هم‌اندازه قطاری کنار هم قرار دارن. هر گذشته‌ای که نتونستم باهاش کنار بیام برام تبدیل به یک دَر شد که در نهایت مجبور بودم ببندمش و سه قفله‌اش کنم و کلیدش رو جایی بندازم که حتی دیگه خودمم نتونم پیداش کنم. خواستم بگم دَرهای زیادی توی گذشته‌‌ام وجودم داره که بین من و اون اتفاق یک مرز واحدی رو مشخص کرده و این‌قدر شبیه هم هستن که فراموش کنم هر دَر به کدوم خاطره باز می‌شه.

همزمان هم دلم میخواد بلند شم برای آیندم بجنگم
هم میخوام بلند شم برم خودمو از رو پشت بوم بندازم پایین؛
میفهمین چی میگم!:)

تو همیشه فکر میکردی من‌ میخوام دعوا راه بندازم در صورتی که من فقط میخواستم بگم چه حسی دارم، همین.

همزمان هم دلم می‌خواد بلند شم برای آیندم بجنگم
هم می‌خوام بلند شم برم خودمو از رو پشت بوم بندازم پایین؛
می‌فهمین چی می‌گم؟

تلاش میکنم خودمو به یه چیزی بند کنم. طناب بندازم به یه سنگ محکمی تا مطمئن شم قرار نیست بیوفتم روی تیزی های کف این دره. بالاتر میرم و سنگ ها سست تر میشن. من هر روز سنگین تر میشن؛ و این طناب هر بار پوسیده تر، بهم پوزخند میزنه.

ذوقمو کور کن تا انگشت بندازم چشمتو کور کنم ..

چقدر خوب می‌شد اگر می‌توانستم هر تکه از وجودم که تورا به یاد دارد از خود جدا کنم و دور بیندازم.