اگه واقعاً‌‌ عاشق کسی هستی ، هیچوقت چشم‌‌‌هاشو با اشک ، گوش‌‌‌هاشو با دروغ و قلبشو با زخم تزئین نکن.

‏شصت سالت که بشه تمام آرزوت اینه یه نفر رو داشته باشی تا حرفت رو بفهمه و آرومت کنه، برای به دست آوردن اون آدم باید بین بیست تا سی سالگی خوب انتخاب کرده باشی، این یکی از مهم‌ترین سرمایه‌ گذاری‌‌های بلند مدت زندگیه ولی خیلی‌ها سود کوتاه مدت میخوان.

دردناک‌ ترین بخش پذیرش زمانی هستش که میپذیری اصلا ارزشش رو نداشت، ارزش تمام انرژی و وقت و خوبی‌‌هایی که از جون مایه گذاشتی، زخم‌‌هایی که در ازاش خوردی و فرسودگی که در تار و پودت نشست، گریه‌هایی که شب و روز کردی، اهمیت‌های زیادی که دادی، اصلا ارزش این همه غرامت رو نداشت.

نیما یوشیج در ستایش عشق میگه:

به تو که می‌رسم، مکث می‌کنم!
انگار در زیبایی‌ات چیزی جا گذاشته‌ام...
مثلاً در صدایت آرامش، یا در چشم‌‌هایت زندگی.

بعضی‌ وقتا منتظر کسی ‌می‌مونی‌
که‌بدون ‌تو داره‌ بهترین‌ ساعت‌‌های‌ عمرشو
با
یکی ‌دیگه‌‌ می‌گذرونه…

شادی‌های کوچک بیاب
خوشی‌‌های کوچک بساز
جوری که بتوانی دوام بیاوری
طوری که زندگی همچنان
ارزش زیستن داشته باشد ..

یهو به خودت میای و می‌بینی؛ یه روزی برای یکی می‌مردی که الان نه تنها هیچ حسی بهش نداری، بلکه به زور چهره و اسم و خاطراتش رو به یاد میاری...
بسپار به گذر زمان، همه چی رو درست می‌کنه. حتی سیاهِ الآن، سفید سال‌‌های بعدته...

نرگس صرافیان‌طوفان



. .

به‌قول آدری هپبورن، ستاره‌ی افسانه‌ای سینمای هالیوود:

«‏زیبایی یک زن، در لباس‌‌هایی که می‌‌پوشد نیست.
در چهره یا در نحوه‌ی آرایش موهایش هم نیست،
زیبایی یک زن در چشمانش است، چشم‌هایش راهِ ورودیِ قلبش هستند،
مکانی که عشق در آن جای دارد...»



. .

سردرد، معده درد و مشکل‌های دیگه‌ام بخاطر حرف‌هاییه که ریختم تو خودم، حرف‌‌هایی که باید فحش میشدن تو روی یه سری آدم که سرم درد نگیره، تهوعی که باید خالی میشد تو روی یه تعداد که معده درد نشه، قلبی که یه تعداد شکستنش و تهش گفتن تو چقدر کم ظرفیتی.

‏به نظرم یکی از غمگین‌ترین فکت‌هایی که وجود داره و خیلی اتفاق میوفته دوستی‌‌ها یا دوست‌های دوره‌ایه، یه مدت باهاشون خیلی صمیمی میشی، باهاشون کلی حرف میزنی، کلی خاطره میسازی، کلی چیزهای خوب اتفاق میفته، کلی اینتراکشن داری ولی بعد از یه مدت بدون هیچ دلیلی بینتون فاصله میوفته و حتی از هم دیگه خبر هم ندارین.