دوست دارم بعضی از آدمایِ زندگیمو از تو گوشی بکشم بیرون سرمو بذارم رویِ شونه‌شون و بگم حیف نیست تو انقدر دوری؟ حیف نیست من هر روز نمی‌بینمت و حرفای دلمو بهت نمیزنم؟ حیف نیست من بغلت ازم دور باشه؟

واسه چی خودت رو گول میزنی؟ کسی که دوست داره تو هر شرایطی برات وقت میزاره.

من به دل میگیرم چون واقعا مطمئنم ادما میدونن دارن چیکار میکنن و چه حرفی میزنن.

چون موسیقی حرفش رو میزنه و میره میشینه همونجایی که باید

「♡」

با بابام بحثم شه تا یماه باهاش حرف نمیزنم ولی به تو بارها فرصت دادم که دلم رو بشکنی.

اینکه با هم حرف نمیزنیم دلیل نمیشه که بهت فکر نکنم، من فقط سعی دارم ازت فاصله بگیرم چون میدونم که نمیتونم داشته باشمت.

هر جنس مخالفی که با شما صحبت میکنه لزوما لاس نمیزنه wake up.

یه قانون کلی وجود داره اون هم اینکه پسری که در شروع رابطه آروم پیش میره شاید در ادامه اینطوری بشه که کوه رو براتون جابجا کنه ولی پسری که در شروع لاو بامبینگ میکنه قطعا گند میزنه تو زندگیتون و یطوری شوکه میشید که روزی صد بار از خودتون بپرسید چی شد که این شد؟

تو حرفت رو میزنی و میری و این منم که باید میون جنگ، خودم و تیکه‌های شکسته‌‌ام رو جمع کنم و خودم رو بغل کنم و به خودم بگم تقصیر تو نبود اگه مورد نامهربونی قرار گرفتی و باید ادامه بدی چون اون بیرون برخلاف حال تو زندگی بدجوری جریان داره.

چقدر از آدمی که واضح حرفش رو میزنه خوشم میاد‌، انتظارش رو، خواسته‌ش‌رو، دلخوریش‌ رو.