‏گاهی خستگی ما فقط از کار و تلاش نیست؛
از جنگیدن با واقعیت‌هایی میاد که امیدی به تغییرشون نداریم.
روانشناسان به این وضعیت میگن "خستگیِ امید" (Hope Fatigue)؛ حالتی که حالا با یک استراحت ساده ازبین نمی‌ره



. .

به‌نظرم دوتا از کتاب‌هایی که هر زنی باید بخونه و هر دوتاش به نویسندگی مارگارت اتوود بوده،
۱. سرگذشت ندیمه
۲. وصیت‌هاست.

یکی از نیازهای اساسی هر زنی آشنایی با ماهیت همچین کتاب‌ها و روایت‌هاییه که چشم مخاطبش رو به واقعیت‌های آموزنده و عبرت‌آموز باز میکنه...



. .

اما یکی از واقعیت‌های زندگی این است: هیچ چیز باقی نمی‌ماند، هیچ چیز ابدی نیست،نه لبخند های از ته دل، و نه غم های نفس گیر؛
تمام می‌شود....

از یک جایی به بعد می‌فهمی که "پذیرش" مهم‌ترین چیزه. پذیرش غم‌ها، پذیرش از دست‌ دادن‌ها، پذیرش تنهایی، پذیرش واقعیت‌هایی که نمی‌شه تغییرشون داد و در نهایت، پذیرش همون چیزی که هستی.

گاهی انسان ها نمی‌خواهند واقعیت‌ها را بشنوند ، چون واقعیت همه‌ی توهم های آن ها را از میان می برد.

‏بزرگترین علت حال بد خیلیهامون رو نجیب محفوظ تو یه جمله توضیح داده:


ما بین واقعیتِ ناخوشایند و رویایی که محقق نمی‌شود درمانده و حیرانیم...

یه جایی از زندگی هست که دیگه نمی‌شه تظاهر کرد همه‌چی خوب پیش می‌ره؛ باید نقاب‌ها رو کنار بزنی، از پشت سنگری که ساختی بیای بیرون و با واقعیت‌ها رو‌به‌رو بشی. از یه جایی دیگه نمی‌شه غم‌هات رو لای زر ورق بپیچی؛ باید تلخی‌اش رو مزه مزه کنی و بذاری عمق وجودت رو بسوزونه. غمی که درونت آتیش به پا نکنه، بیهوده‌ مغمومت کرده.

همه آدم‌ها اعتیاد دارند و‌ تمام معتادها در آرزوی یک‌ چیزند: گریز از واقعیت‌

.࿐

یه جا خیلی قشنگ نوشنه بود:
سن 17 تا 25 سالگی آسان نیست. شما دوستایِ خودتون رو از دست می‌دید، اشتباه می‌کنید، سقوط می‌کنید، شکست می‌خورید، متوجه مسائل مهمی می‌شید، با خیلی از واقعیت‌ها رو به رو می‌شید، خودتون رو از دست می‌دید و ورژن جدیدی از خودتون رو پیدا می‌کنید و قوی‌تر از قبل می‌شید. در عین حال، این سال‌ها بهترین سال‌های زندگیِ شماست.

.࿐

یک گنجه‌ای، کشویی، چیزی هم باید باشه که آدم "چه خوبه که هست" هاش رو بذاره اونجا.
هر از گاهی که همه‌ی آدما ناامیدش میکنن، بازش کنه یه نگاه بهش بندازه و دستی بهش بکشه، لبخند کوتاهی بیاد روی صورتش، بعد کشو رو ببنده، یک نفس عمیق بکشه و برگرده به واقعیت‌های زندگی.