"- آدم مغروری هستی؟
- نه چطور؟
- چون نگفتی دو قدم اونطرف نرو، یکم بیشتر بمون.
- وقتی تشنه به عشق ایستاده بودم درست سر پله‌ی اول، این تو بودی که چمدون سفر بستی. آدمی که می‌خواد بره دل رفتن رو داره. الآن نره، یک‌ماه بعد، یک‌ماه بعد نره، یک‌سال بعد.
- ولی منتظر بودم بگی نرو. بمون، یکم بیش‌تر بمون.
- الآن دیره؟
- الآن دیره.
- چرا؟
- آدم مغروری هستی. آدم‌های مغرور می‌بازن، به همه‌چی، از همه بدتر به عشق‌شون. ما دوتا بازنده‌ایم، یکی توی لباس عاشقی، و اون یکی توی جلد غرور."

خسته‌ام، به اندازه‌ی هزارویک‌سال خسته‌ام و هیچی به اندازه‌ی اون یکسال اضافه خسته‌ام نمی‌کنه که می‌بینم هزارسال دویدم اما هنوز هم نرسیدم.

یه نصیحت از جناب مولانا
برای تمامی عمر:
«ناکَسان را تَرک کن بهرِ کَسان.»

آسیب روحی که تو یک‌سال اخیر بهم وارد شده فقط با از دست دادن حافظم خوب میشه.

همیشه اَشک اوُنایی
که به فکرمون " هستن " رُو در میاریـــم
همیشه واسه کسایی
که به فکرمون " نیستن " اَشک میریزیـم
همیشه به کَسایی
که اصلاً به یادمون " نیستن " فکر میکنیــم
همیشه کَسایی
که اصلاً فکرشم نمیکنیم " به یــادمونـن"
این حقیقته زندگیه ،
تلخه ولی حقیقت داره ...!!



‌‎‌‌‎

سلامُ لِلّذینَ اُحبهّم عبثاً .....
سَلام به کَسانی کِه بیهوده، دوستشان داشتیم:)

مَنبَع تِکست و بیو =)
با ست دونفَره:)
"اهَنگ جانانَم کِ نَگم" ..️
••.••
ورودت را گرامی میدارم و وجودت گرمای اینجاست ..
@moqniw

چِشم ب راهَت :)

فَصل ،
فَصلِ عاشقی...!
اما
بازار ِ " ماندن "‌ها کِساد....!

#سیده_فاطمه_حسینیان

کارِمونْ شُده ...

دوست داشتنِ ....

کَسایی....

کِع آخَر مالِ ما نِمیشَن

با شما حرف می‌زنم.
من هم سال‌های سال در یکی از دانشکده‌های هنری درس خوانده‌ام.
به شب‌های شعر و گالری‌های نقاشی رفته‌ام.
موسیقی کلاسیک گوش داده‌ام،
ساعت‌ها از وقتم را به مباحثات بیهوده دربارهٔ چیزهایی که نمی‌دانستم گذرانده‌ام.
من هم سال‌ها با جلوه‌فروشی و تظاهر به دانایی بسیار زیسته‌ام،
ریش پروفسوری و سبیل نیچهای گذاشته‌ام
و کتاب «انسان موجود تک‌ساحتی» هربرت مارکوزه را ـ بی آنکه آن زمان خوانده باشم‌اش ـ طوری دست گرفته‌ام که دیگران جلد آن را ببینند و پیش خودشان بگویند:
عجب!
فلانی چه کتاب‌هایی می‌خواند،
معلوم است که خیلی می‌فهمد...
اما بعد خوشبختانه زندگی مرا به راهی کشانده‌است که ناچار شده‌ام رو دربایستی را نخست با خودم و سپس با دیگران کنار بگذارم و عمیقاً بپذیرم که «تظاهر به دانایی» هرگز جایگزین «دانایی» نمی‌شود،
و حتی از این بالاتر دانایی نیز با تحصیل فلسفه حاصل نمی‌آید.
باید در جستجوی حقیقت بود و این متاعی است که هر کس براستی طالبش باشد،
آن را خواهدیافت و در نزد خویش نیز خواهدیافت...
و حالا از یک راه طی شده با شما حرف می‌زنم.
.
سید مرتضی آوینی

دیدی دستت با کاغذ میبره چقدر میسوزه چون ازش انتظار نداری انقد ،درست مثه وقتی زخمی از عزیزترین کِسات میخوری از اونا هم انتظار نداری