واقعا نمیدونم دارم چیکار میکنم
انگار همزمان ده تا آدم مختلف درونم زندگی میکنه

بنده هیچوقت کسی رو بخاطر اینکه با یه اتفاق کوچیک از کوره درمیره و شروع به گریه میکنه قضاوت نمیکنم، خیلی خوب میدونم که برای اون اتفاق گریه‌ نمیکنه بلکه برای تموم چیزهایی که تا اون لحظه تحمل کرده گریه میکنه.

چمیدونم مثلا صبح پاشی ببینی
بوی خاک بارون خورده
از لای پنجره پیچیده توی اتاقت

صدای بی گزند
.️.

چون میدونم خیلیاتون به شنیدن این حرفا نیاز دارین..️

بخاطر از دست دادنش ناراحت نیستم، ناراحتم چون همش حس میکنم حیف شدم، احساسم حیف شد، ذوقی که برای زندگی داشتم حیف شد، اصلا یچیزی توی من مرده که نمیدونم چیه ولی حس میکنم خیلی حیفه که دیگه نیست.

اینکه با هم حرف نمیزنیم دلیل نمیشه که بهت فکر نکنم، من فقط سعی دارم ازت فاصله بگیرم چون میدونم که نمیتونم داشته باشمت.

حقیقتا دیگه دنبال چرا نیستم و این کار رو بیهوده میدونم، خیلی وقته فقط دنبال چطور هستم، چطور کنار بیام، چطور بجنگم، چطور پشت سر بزارم.

نباشی نمیدونم توی بغل کی پناه ببرم
نباشی نمیدونم خنده‌هامو برای کی ببرم
نمیدونم چجور بدون دنیای بدون خورشیدم زندگی کنم...

الان اینطوری‌ام که حس میکنم با دوست‌هام دوست نیستم، آدم مورد علاقه هیچکس نیستم، چه میدونم کلا به این دنیا تعلق ندارم.

نمیدونم گفتنش درسته یا نه، ولی شاید هزار بار تو همین سن کم بهم ثابت شده که محبت بیش از حد و بیجا چشم و دل آدم‌ها رو کور میکنه، اون شجاعتی که تو با محبت بیش از حد به یه آدم میدی تهش قدرت میشه برای خودش که تو رو نادیده بگیره.