عزیزم نمیدونم دقیقا چی رو از دست دادی، اما قطعا این شانس رو به دست آوردی که با مردی ازدواج کنی که وقتی تو رو توی لباس عروس میبینه، گریه‌اش میگیره.

نمیدونم درک میکنی چی میگم یا نه؟ ولی مودم اینطوریه که یهو به خودم میام میبینم باز دارم برای چیزی که قبلا چند بار کامل پذیرفتم و کنار اومدم باهاش، غصه میخورم.

یه نسخه پرشور از خودم داشتم
که نمیدونم چطور ؟
ولی از دستش دادم

رفتن آدم‌ها از زندگیم ناراحتم میکنه، حتی وقتی میدونم به تبعات وجودشون تو زندگیم بهم ضرر میرسونه، حتی وقتی میدونم اونقدرها که برام ارزش داشتن براشون ارزشمند نبودم، آدم‌ها عجیبن کلی سوال ازشون دارم که فکر نمیکنم هیچوقت جوابی براشون پیدا کنم فقط این رو میدونم که همیشه ناراحتت میکنن.

نمیدونم
شاید اگه باهم حرف میزدیم خیلی چیزا اتفاق نمی افتاد...))

من فقط تظاهر میکنم که پذیرفتم عشق برای من نیست، نپذیرفتم، بابتش غمگینم، ولی واقعیت اینه که دارم سعی میکنم عادی زندگی کنم و بهش فکر نکنم، گاهی حس میکنم شاید مشکل از منه، شاید زمانش نرسیده، نمیدونم، فقط میدونم هنوز ته دلم یه جای خالی هست که نمیتونم انکارش کنم.

-تایپم؟!
نمیدونم والا، هرجوری که تو هستی تایپم همونه.

نمیدونم انگار وقتی یکی دوستت داره، با انگیزه‌ تری.

میدونم پای کسی دیگه وسطه و داره خیانت میکنه
ولی نمیتونم ثابت کنم

گاهی فقط میگم #شکرت
نه چون همه چی خوبه ، چون میدونم #تو هستی ...

#خدا
#بوقت_اذان

صدای بی گزند
.️.