سه هفتست مامانمو ندیدم. درسته وقتی هست گیر میده و عصبیم میکنه ولی وقتی نیست انگار زندگیم خالیه. انگار یه تیکه از وجودم نیست. روزی که زانوش رو عمل کرد تا به هوش اومد، با اینکه کلی درد داشت، رو کرد بهم و پرسید: ناهار خوردی؟ تو یخچال خونه واست گذاشتم‌ها.

‏وقتی کسی از غذا ایراد الکی میگیره مامانم میگه:
‏این بازی سرِ سیر بودنه
‏حکایت بهونه های آدما هم همینه؛
‏همش بازیه سرِ سیریه، نمیخوانمون!
‌
.࿐

به سنی رسیدم که مامانم اجازه میده ولی کسیو ندارم باهاش بیرون برم :/

همه چیزی که میخوام یه ادم جدیده، عقل الانم رو میخوام، پوست صاف ۲۵ سالگیم رو، مغز ۱۲ سالگیم که ریاضی و فیزیک میفهمید و کتاب میخوند، حوصله ۱۰ سالگیم رو و اون ورژن مامانم رو وقتی من ۵ سالم بود و باهامون بازی میکرد و میخندید…

اومدم خونه، اتاقم مرتبه و مامانم باهام حرف نمیزنه.
بدبخت شدم.

منی‌ که پرده بکارتمو از دست دادم نمیدونم چجوری ب مامانم بگم .

‏وقتی کسی از غذا ایراد الکی میگیره مامانم میگه:
‏این بازی سرِ سیر بودنه
‏حکایت بهونه های آدما هم همینه،
‏همش بازی سرِ سیریه، نمیخوانمون!

شرمنده فحش دادم خون منو مامانم رو کرده بود تو شیشه متنفرم از آدمای خودشیفته

چون من
سرِ تو دارم
سامانم از که باشد..؟


" اوحدی مراغه ای "

‏از لحاظ روحی نیاز دارم
که برم تو بغل مامانم و بگم:
«مامان
تمام زندگی‌ م درد می‌کنه..».