اونجا که محمود درویش میگه:
می‌گویند: ‏«برایت خواب‌ های خوشی را آرزومندیم»
خواب زیبا به چه کارمان می‌آید؛
وقتی ما گرفتارِ بیداری دردناکی هستیم!

بزرگسالی به طرز وحشتناکی داره من رو از پا در میاره، اصلا نمیدونم رو چه حسابی یهو این همه مسئولیت روی دوشم گذاشته شد، بخدا من فقط یکم عدد سنم زیاد شده، همین.

‌ ‌ ‌‌
‏دنیای ترسناکی می‌شد
اگر باطن آدما
توی ‏چهره‌هاشون مشخص بود ..

صدای بی گزند

.️.

آیا چنین دنیای وحشتناکی ، جهنم هم دارد؟:)

باشه قبول،گذشته دردناکی داشتی،اما دلیل نمیشه با آدما هرجور دلت میخواد رفتار کنی.

آدم‌هایی که یاد می‌گیرن چطور تنهایی تفریح کنن و خوش بگذرونن؛ موجودات ترسناکی برای دل بستن هستن. اینا ترسی برای نبخشیدن و کنار گذاشتن اطرافیانشون ندارن. کنار همچین آدم‌هایی اولین اشتباهتون میتونه آخرین اشتباهتون باشه :)

آنچه مرا نکشد قوی ترم میکند!
بعضی اوقات برعکس این جمله میتونه اتفاق بیفته. وقتی کودک ضربه روحی میخوره و از سمت والدینش مورد بدرفتاری و بی توجهی قرار میگیره، ذهنش جوری تنظیم میشه و رشد میکنه که دنیا جای خطرناکیه و خطریه برای بقای من، و در بزرگسالی میاد بجای حفظ بقا، بیشتر به فکر از بین بردن خودش و بفکر نیستی میفته.
و به عبارتی: آنچه مرا نکشد، ضعیف ترم میکند.

یه تیکه از کتاب دانوب خاکستری اثر غاده السمان هست که به طرز عجیبی درسته؛ میگه:

‏«و اینک، در یادآوری دردناکی که به عمل جراحیِ بدون بیهوشی و خودخواسته‌ای می‌ماند، ماجراها را دوباره می‌بینم.
چه کسی باور می‌کند که عمر خاطره بیش‌تر از عمر زخم است؟»

واقعا بعضیاتون خیلی خطرناکید الکی ادای آدمای مهربون و خوب و در میارید بعد یهو چاقو رو میکنید تو قلب طرف

خاطره ساختن با آدما واقعا کار خطرناکیه.
یه شب که تک و تنها واسه خودت نشستی یه گوشه یهو میاد یقه‌ات رو میگیره و دیگه ولت نمیکنه.