باید گفت‌وگو کنیم، حتی وقتی حرف خاصی برای گفتن نداریم. از جزئیاتی بگیم که شاید بنظر بی‌اهمیت بیان، اما همینا مارو توی زندگیِ هم نگه میدارن. تعریف کنیم چایی‌ امروزمون رو با چی خوردیم، از فنجون قهوه‌مون، کتابی که داریم مطالعه‌ش می‌کنیم عکس بفرستیم، وقتی ناراحتیم یا بی‌دلیل خوشحالیم همدیگر رو در جریان بذاریم. که اگه از حال هم بی‌خبر باشیم، که اگه نگیم، که اگه نپرسیم کم‌کم از هم دور می‌شیم و به سکوت عادت می‌کنیم.

ولی دقت کردید؟
همیشه پسرا رو محکوم کردیم به قوی بودن..
به تکیه گاه بودن...
به شعار مرد ک‌گریه نمیکنه...
هیچوقت نخواستیم قبول کنیم اونا هم حق دارن خسته بشن ..
گریه کنن ...بشکنن....
هیچوقت نخواستیم قبول کنیم پسرا هم احساس دارن....
هیچوقت نپرسیدیم چیشد که نصف پسرامون سیگاری شدن.....

این روزا روزای سختیه ...ولی
برای پسر ها و مرد هامون سختر ...

اما او از اندوه و رنج‌هایم چیزی نپرسید، چون می‌دانست که خودش بخشی از آن‌هاست و تاب شنیدن این واقعیت را نداشت.

"از تو هم دل کندم و دیگر نپرسیدم ز خویش
چاره معشوق اگر عاشق از او دل‌کند، چیست"

#فاضل‌نظری

. .

ولی هیچ‌کس از ما نپرسید که اصلا می‌خوایم بجنگیم یا نه، از همون اول مجبور بودیم فقط بجنگیم و بجنگیم واسه هر چیز کوچیکی

.࿐

کاش بعضی آدم ها
مثل مهران مدیری می پرسیدن:
چیزی هست بخوای بگی و من نپرسیده باشم؟
اون وقت آدم می نشست تا صبح
حرف میزد باهاشون

بعضی وقت ها باید : نشنوی ... ، ندونی ، نپرسی ... ، باور کن اینجوری دنیا قشنگ تره، چون راحت تری و با آرامش تری ...
. .

بعضی وقتا
باید نشنوی...
باید ندونی...
باید نپرسی...
باور کن دنیا اینجوری قشنگتره...
چون راحتتری، با آرامش تری!(:.


. .

کاش یسری آدما گاهی مثل مهران مدیری میپرسیدن :
چیزی هست بخوای بگی و من نپرسیده باشم ؟
اونوقت آدم می نشست تا صبح حرف می زد باهاشون ... :))

امشب به سبک مهران مدیری میپرسم:
چیزی هست که بخوای بگی و من نپرسیده باشم؟.