اتفاقا سخت‌گیر باش. هر جایی نرو. با هر کسی ارتباط برقرار نکن و حرف نزن. به هر کسی خوبی نکن. پیش هر کسی از زخمات حرف نزن. با هر کسی صمیمی نشو و روی خوشت رو نشون نده. تو واسه هر کاری باید انرژی بذاری وسط و خب! هر کسی و هر جمعی و هر جایی ارزش انرژی گذاشتن نداره.

آدمِ امن اونه که پیشش از قدیمی‌ترین زخمات بگی و نترسی. از هیچی.

از چه آدمایی متنفرم؟
از آدمایی که بر آگاهی از اینکه نقطه ضعف هات چی ها هستن یا کجای روحت زخمی تره، در جهت منافع خودشون ازت سواستفاده میکنن! و دقیقا اون لحظه از زندگی که در آسیب پذیرترین حالت ممکنی، میان زخمات رو فشار میدن، اینا اون دسته از آدمایین که هرگز نمیبخشمشون.

رشد اونجاییه که دیگه برای زخمات چرا و ای کاش نیاری! و دنبال مقصر نباشی و تو نقش قربانی فرو نری، رشد اونجاییه که بپذیری زخمی هستی ولی بجای تسلیم شدن ادامه بدی.

دنیا منتظر این نمی مونه تا انتقام زخمای تورو بگیره یا زخمات و التیام ببخشه، روزگار حرکت میکنه و تورو پشت سرش عقب میذاره!
پس بجای نشستن برای امید واهی حرکت کن!

They know you; But I know you.
They bring a smile to your face; But I laugh at you.
They bother you; But I am a balm for your wounds.
They hurt you; But I hug you
They know your name; But I know your smell...

اونا تورو میشناسن؛ ولی من بلدمت.
اونا لبخند به لبات میارن؛ ولی من میخندونمت.
اونا اذیتت میکنن؛ ولی من مرهم میشم رو زخمات.
اونا بهت بدی میکنن؛ ولی من بغلت میکنم.
اونا اسمتو میدونن؛ ولی من بوی تنتو میشناسم...

امیدوارم یه روزی یه نفر بیاد تو زندگیتون
که بلد باشه زخماتونو جوری ببوسه که هرچقدر بگردین دنبال جاش پیداش نکنین.. 🤍🫀

خودافشایی واقعا چیز عجیبیه. عمیق‌ترین زخماتو به یکی نشون می‌دی، بهش می‌گی ببین، تو از الان قدرتشو داری انگشتتو فرو تو قلبمو بچرخونی، ولی تو بوسش کن خوب شه.

‌
جوری شده که
یا نباید زخماتو نشون بدی
یا باید منتظر نمک پاشیدن خیلیا باشی...

. .

باید بتونی پیرهنتو بزنی کنار و زخماتو نشونش بدی؛
‏و خیالت راحت باشه که قرار نیست از همونجا بهت ضربه بزنه.