بنظرم اونایی که همیشه الکی شادن، قاتل سریالی‌تر از ماهایی هستن که نصف مواقع شبیه افسرده‌هاییم.

یه روزی میرسه اجازتون دست خودتونه
‏ولی باز ترجیح میدین بمونین خونه
‏لحاف رو بغل کنین و سریال ببینین

خود حضرت حافظ میگه
اشک من رنگ شفق یافت،ز بی‌مهری یار
اونوقت یسریا میگن مرد که گریه نمیکنه

.࿐

تو سریال خاتون یه جا ماری به شیرزاد میگه :
من دوست دارم خودت هم خوب میدونی اما انقدر دوست ندارم که بخاطرت از خودمو زندگیمو آیندم بگذرم .
میخوام بگم : هیچکس اندازه خودتون ارزش نداره ؛ بخاطر هیچکس از خودتون نگذرید .


. .

اگه یسریامون هیچوقت اون “آدم خاص” رو پیدا نکردیم چی؟ :)

میدونین چی دردناکه؟تنهایی اگزیستانسیال. اینکه ما میشینیم یه سریال رو میبینیم و فکر میکنیم وای کاش منم یه اکیپ ٦ نفره ی همیشگی داشتم.ولی وقتی وارد دنیای واقعی میشی میفهمی یکی از همون آدما توی تنهایی مُرده و این تنها بودن یه واقعیت انکار ناپذیره…هممون تنهاییم؛ از درون و در نهایت.

می‌دونی چی الان خیلی خیلی داره اذیتم می‌کنه؟ اینه که این مرد تو سریال همش نگران بود همسایه طبقه بالا تنها تو خونه بمیره و در آخر سر خودش اومد و این بزرگترین ترس من تو زندگیه. تصور حجم تنهایی و غم این آدم برام خیلی سخته.

نوتیف یسریا بوی نم خاک اولین بارون پاییزو میده.

جایی از سریال پاپ جدید، کاردینال گوتیرز در توضیح عشق میگه :

عشق مثل خداست، به صورت دقیق نمی‌دونیم وجود داره یا نه، اما به شدت محتاجیم که وجود داشته باشه ...فکر کنم این درست‌ترین تعریف از عشق و خداوند هست که تا حالا شنیدم!


. .

وقتی یسریا رو میبینم که با کسایی میگردن که پشتشون حرف میزدن، حالم از هرچی آدم و رابطه‌ی انسانیه بهم میخوره.
‏دوروی پست فطرت، مگه اینی کنارش وایسادی آدم گوه و بدی نبود؟ چیشد یهو؟