به سلامتیِ اونی که اومد تنهایی هاشو باهام تقسیم کنه اما اونقدر بخشنده بود که سهمشو گذاشت و رفت !

ﻫﺮﮐﺲ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻋﺼﯿﺎﻥ ﺷﺪ.
..

ﺳﻬﻤﺶ ﻓﻘﻂ ﺁﻭﺍﺭﮔﯽ ﻭ ﺗﺎﻭﺍﻥ ﺷﺪ...

ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﻧﺴﯿﻢ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ...

ﭘﯿﭽﯿﺪ ﻣﯿﺎﻥ ﺯﻟﻒ ﺗــﻮ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺷﺪ !!!!!...


_ﺳﯿﺪ ﺍﮐﺒﺮ ﺳﻠﯿﻤﺎﻧﯽ

گاهی هم اینجوری فکر کنید بد نیست
اﻭ " ﻣــﺮﺩ " ﺍﺳﺖ خوابش از تو کوتاهتر و خواب ابدیش از تو طولانی.... آسایش برایش مفهومش آسایش توست پس صبح تا شب درپی آسایشی است که سهمش را ازعشق تو میجوید...اگر آنرا دریابی!! ﺩستهایش ﺍﺯ ﺗﻮ زبرتر ﻭ ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ... تاحال به دستهایش نگاه کرده ای ؟ هیچگاه بدون خراش و زخم دیده ای؟ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺗﻪ ﺭﯾﺸﻰ ﺩﺍﺭﺩ... ﺟـﺎﻯﹺ ﮔﺮﯾــﻪ ﮐﺮﺩﻥ، ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺳﻔﯿﺪ میشود... ﺍﻭ ﺑﺎ ﻫﻤــﺎﻥ ﺩستهای ﺯﺑﺮﺵ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻣﯿﮑﻨﺪ... و ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﺎﺻﺎﻑ ﻭ ﻧﺎﻣﻼﯾﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ می بوسد ﻭ ﺗﻮ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﯿﺸﻮﻯ... به او سخت نگیر..! او را خراب نکن..! ﺍﻭ ﺭﺍ "ﻧﺎﻣــــﺮﺩ" ﻧﺨﻮﺍﻥ..! ﺁﻧﻘﺪﺭ او را با ﭘﻮﻝ ﻭ ﺛــﺮﻭﺗﺶ اندازه گیری نکن..! کمی بوی تنش عرق آلود است طبیعتش اینست ؛حواسش به بو نیست؛ فکر نان شب است.... ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧــــﺦ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺑﺪﻭﺯﺩ... انتظار یک فنجان چای تلخ توقع زیادی نیست!!! از هر مرد ونامردی هرچه شنیده و دیده در صندوقچه قلبش پنهان کرده و آمده .اگر کم حرف میزند نمیخواهد کام تورا تلخ کند. ﻓﻘــــﻂ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺭﻭﺭﺍﺳﺖ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺖ ﺑﺮﯾﺰﺩ... آن مردی که صحبتش را میکنم، خیلی تنهاتر از زن است..! ﻻﮎ ﺑﻪ ﻧﺎخنهایش ﻧﻤﯿﺰند ﮐﻪ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺩﻟﺶ یک ﺟﻮﺭﯼ ﺷﺪ، ﺩست هایش را ﺑﺎﺯ کند، ﻧﺎخنهایش را ﻧﮕﺎﻩ کند ﻭ ﺗﻪ ﺩﻟﺶ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﺧﻮﺷﺶ ﺑﯿﺎید..! ﻣﺮﺩ نمیتواند ﻭﻗﺘﯽ ﺩﻟﺶ ﮔﺮﻓﺖ، به دوستش زنگ بزند، یک دل سیر گریه کند و سبک شود..! ﻣﺮﺩ، ﺩﺭﺩﻫﺎیش را ﺍﺷﮏ نمی کند، فرو می ریزد در قلبی که به وسعت دریاست... آری یک مرد همیشه تنهاست چراکه سنگ صبور همه است و خودشانه ای ندارد که سرش را روی آن بگذارد... یک ﻭقت هایی، یک ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ، ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ: "میم" مثل " مرد

نشسته بود رو زمین و داشت یه تیکه هایی رو از رو زمین جمع می کرد .




بهش گفتم : کمک می خوای ؟



گفت : نه



گفتم خسته میشی بزار خوب کمکت کنم



گفت : نه ، خودم جمع می کنم



گفتم : حالا تیکه های چی هست ؟ بدجوری شکسته مشخص نیست چیه ؟




نگاه معنی داری کرد و گفت : قلبم . این تیکه های قلب منه که شکسته .



خودم باید جمعش کنم



بعدش گفت : می دونی چیه رفیق، آدما این دوره زمونه دل داری بلد نیستن،



وقتی می خوای یه دل پاک و بیریا رو به دستشون بسپری هنوز تو دستشون نگرفته



می ندازنش زمین و می شکوننش ،میخوام تیکه هاش رو بسپرم به دست





صاحب اصلیش اون دل داری خوب بلده



میخوام بدم بهش بلکه این قلب شکسته خوب شه آخه می دونی خودش گفته



قلبهای شکسته رو خیلی دوست داره



گفتٌ تیکه های شکسته رو جمع کرد و یواش یواش ازم دور شد .



و من توی این فکر که چرا ما آدما دل داری بلد نیستیم



دلم می خواست بهش بگم خوب چرا دلت رو می سپری دست هر کسی ،



انگاری فهمید تو دلم چی گفتم .



برگشت و گفت : رفیق ، دلم رو به دست هر کسی نسپردم اون برای




من هر کسی نبود, من برای اون هر کسی بودم .



گفتٌ اینبار رفت سمت دریا .



سهمش از تنهایی هاش دریایی بود که راز دارش بود

ساقه‌های شمعدانی‌ام بلند شده؛ برگ‌هاش تُنُک. یعنی دارد از بی‌نوری می‌میرد. اما خسته نمی‌شود از تلاش. هی خودش را می‌کشاند بالا، می‌کشاند بالا، نور گدایی می‌کند. بی‌قواره شده، عوضش شاید هر روز از بی‌کرانه‌ی آفتاب، به قدرِ جرعه‌ای سهمش بشود ... من ولی به قدر همین شمعدانی هم عزم ندارم. که خودم را بکشانم بالا. که نور، گدایی کنم. که دلم از بی‌نوری نمیرد.