در مورد همه‌چیز وسواس به خرج می‌دیم به‌جز ارزش دادن به آدم‌ها.

درد یه چیز عجیبه…
بهت فشار میاره…
می‌پیچه تو دلت…
ولی نشون نمی‌دی…
لبخند می‌زنی…
وانمود می‌کنی همه‌چی خوبه...
ولی وقتی شب می‌شه
وقتی تنها می‌شی،
تازه می‌فهمی چقدر شکستی…
چقدر نمی‌خوای به فردا برسی...

‏چه حوصله‌ای دارین برای تلافی و...
محمود درویش خیلی قشنگ میگه
«همین مجازات تو را بس که من دیگر تو را آنطور که می‌دیدم، نمی‌بینم!»
تموم شد و رفت!

خانم دکتره که میرم پیشش حرفای قشنگ زیاد میزنه ولی این یکی خیلی خوب بود، میگفت:
وقتی یه مار شما رو نیش می‌زنه
قطعا نمی‌افتی دنبالش تا ثابت کنی آدم اشتباهی رو نیش زده
عزیزم اون موجود ذاتن کارش نیش زدنه
مجدد پیام می‌دی که چی بشه؟
دوباره نیش بزنه؟
رها کن عزیز دل رها کن…

اگه در جریان بودین اشتباهاتی که انجام می‌دین چقدر باعث می‌شه بالغ‌تر و خردمندتر بشین، انقدر خودتون رو بابتش سرزنش نمی‌کردین.

اتفاقا اون چیزی که آدم‌هارو از هم متمایز می‌کنه همون فرصتی هست که بهشون می‌دی. آدم کنار کسی که دوستش داره باگذشت‌تره.

اگر قدرمو ندونست چی؟ اون موقع اشک بشم اجازه می‌دی ببارم به این شهر؟

تعرفه‌های جدید جلسات روان‌درمانی رو دیدید و باز هرکی از راه رسید رو از ترس تنهایی توی زندگیتون راه می‌دید؟

چه حوصله‌ای دارین برای تلافی؛
رها کنین مثل محمود درویش که می‌گه:
همین مجازات تو را بس که من دیگر آن طور که تو را می‌دیدم، دیگر نمی‌بینم.

همه آدم‌ها شاعرانگی رو بلدن حتی اونی که شاعرانگی رو یادش نگرفته، ولی مهمه در کنار چه کسی قرار می‌گیری چون بعضی از قابلیت‌ها فقط توی شرایط‌‌های خاص و با آدم‌ خاص شکوفا می‌شه. یکهو می‌بینی کسی که اصلا نمی‌دونست شعر چیه، برات در حد شاهنامه شعر گفته و وارد مسیری شده که حتی خودشم به خوابش نمی‌دیدش.