پیام دادن بهانه می‌خواد؟
مثلا بیا بگو دیدی جنگ تموم شد، یه قهوه‌مون نشه؟

باید گفت‌وگو کنیم، حتی وقتی حرف خاصی برای گفتن نداریم. از جزئیاتی بگیم که شاید بنظر بی‌اهمیت بیان، اما همینا مارو توی زندگیِ هم نگه میدارن. تعریف کنیم چایی‌ امروزمون رو با چی خوردیم، از فنجون قهوه‌مون، کتابی که داریم مطالعه‌ش می‌کنیم عکس بفرستیم، وقتی ناراحتیم یا بی‌دلیل خوشحالیم همدیگر رو در جریان بذاریم. که اگه از حال هم بی‌خبر باشیم، که اگه نگیم، که اگه نپرسیم کم‌کم از هم دور می‌شیم و به سکوت عادت می‌کنیم.

‏همه‌مون روزهای سخت
خاص خودمون رو داریم،
ولی اگه امروز
برات یکی از اون روزهاست
می‌خوام بهت بگم که:

خُدا بزرگه رفیق،
بزرگتر از هر مشکلی که
الان توو فکرشی 🤍.

بنده با تعادل موافقم. نه این که اونقدر دور باشم که چهره‌مو یادت بره و نه اونقدر نزدیک که مدام برات از خودگذشتگی کنم و تو هم یه روزی بهم بگی «مگه من ازت خواستم؟!» کنارتم اما دقیقا جایی که باید باشم. نه بیش‌تر و نه کم‌تر.

.
#۳۶۵روزبدون‌تو | #روز سوم

گریه می‌کنم چون یاد اون برنامه‌هایی افتادم که برای آینده‌مون ریخته بودیم آینده ای که دیگه قرار نیست وجود داشته باشه.️‍🩹

23:23

من می‌خوام علاقه‌مو دنبال کنم ولی اون خشتکشو گرفته و داره از دست‌م فرار می‌کنه.

اونجایی که حامیم میگه:
قلب منی
هنوز
هَمو‌غم‌منی
اما
افتادی
از
چشام...
دقیقا همون جا!

عاشق وقت‌هایی هستم که بقیه با مسیج‌های بلندبالا و جزئیات جوابم رو میدن و مکالمه‌مون رو جذاب نگه میدارن. اینطوری که: “آره!!! همه‌چیز رو بهم بگو!! من دارم گوش میدم!!”

خیلی‌وقتا لازم نیست سالها بگذره تا بزرگ‌بشی یه‌مواقعی یک‌شب ‌به اندازه سالها بزرگت‌میکنه.

بین خودمون باشه.همه‌مون تهِ تهِ قلبمون یه آرزوی خیلی خیلی محال داریم که از اول می‌دونستیم بهش نمی‌رسیم ، پس انداختیمش توی یه صندوق خاک خورده و هرزگاهی درش میاریم و با عشق نگاهش میکنیم…یه آرزویی که هیچکس ازش خبر نداره.یه چیز خیلی خاص! همه‌مون داریمش…همه‌مون!