داشت حسی رو توی وجودم زنده میکرد که یه عمر ازش فراری بودم، به گمونم دوست داشتن باید یچیزی شبیه این حس باشه.

بخاطر از دست دادنش ناراحت نیستم، ناراحتم چون همش حس میکنم حیف شدم، احساسم حیف شد، ذوقی که برای زندگی داشتم حیف شد، اصلا یچیزی توی من مرده که نمیدونم چیه ولی حس میکنم خیلی حیفه که دیگه نیست.

من شیفته احترامم حتی وسط بحث، حتی تو سخت‌ترین لحظه‌ها، حتی تو بدترین دعواها، یچیز خاص و ترن آن کننده‌اس که هیچ معیاری حریفش نیست!

یچیزی‌میگمومیرم:
گاهی خدا از طریق آدم‌هایی که در کنارت قرار میده، بهت میگه دوستت داره؛)

یه چیزی باید باشه که آدم بهش تکیه کنه برای ادامه دادن زندگی، منظورم اینه که غیر از لذت بردن از ذات زندگی یه چیزی باید باشه برای اینکه خودت رو از معلق شدن نجات بدی، برای من اون چیز یادگرفتنه، وقت‌هایی که دارم یچیزی یاد میگیرم واقعا حالم خوبه و هیچ خبری از غم و غصه و افسردگی و دل‌مردگی نیست .

اگه ینفر بمونه باهات و منتظر بمونه که رفتارهای بدت رو عوض کنی اون یچیزی بیشتر از عشقه.

یچیزی‌میگمومیرم:
پنجره ای که اذیتت میکنه رو ببند، مهم نیس چقد ویوش قشنگه...

مهم ترین چیزی که تو زندگیم یاد گرفتم این بود که هیچکس همونطور که شناخته بودم باقی نمیمونه.
این آدما به مرور زمان خود واقعیشون رو نشون میدن
اونی که چند وقته میشناسیش خود واقعیش نیست بلکه داره یچیز بهتری از خودش نشون میده
و زمان میبره که واقعیت درونشو ببینی،
شخصیت واقعیشو رو کنه.

من همیشه واسه کسایی که واسم ارزش دارن نهایت تلاشم رو میکنم که ازم ناراحت نشن ولی خب این وسط یچیزهایی هست شبیه لیاقت که خیلیا ندارن، مثل تو.

یچیزی‌میگمومیرم:
یادت باشه کسی که دوست داشته باشه گوشه و کنار زندگیش قایمت نمیکنه...