هیچ‌وقت نمی‌تونی تصور کنی یه آدم چه اتفاقایی براش افتاده که شده اینی که هست.

من همیشه به زندگی امید دارم ..
به اتفاقای خوب ..
به چیزی که نیست ولی ممکنه پیش بیاد ..
به نوری که نیست ولی ممکنه بتابه ..
به دری که بسته ست ولی باز بشه ..
من امید دارم به همه ی اون چیزای که تو قلبم گذر میکنه ..

♡

من همیشه به زندگی امید دارم،
به اتفاقای خوب،
به چیزی که نیست ولی ممکنه پیش بیاد،
به نوری که نیست ولی ممکنه بتابه،
به دری که بسته‌ست ولی ممکنه باز بشه!
چون هر لحظه ی زندگی پر از فرصت‌های ناپیداست،
گاهی چیزی که میخوای، پشت یه پیچِ ساده پنهان شده....
شاید نشه همه چیز رو کنترل کرد،
ولی میشه به بهترین‌ها ایمان داشت.
یاد بگیر همیشه به امید یه روز بهتر،
بلند شی و ادامه بدی...
چون فردا هنوز نیومده و معجزه‌ش
می تونه برای تو باشه...

بله اقای شایع،منم دلم نمیخواست از پس همه چی تنهایی برام

حالا بزرگ‌تر میشین می‌فهمین که از یه سن‌و‌سالی به بعد، آدما رو رنج‌های مشترک به‌هم وصل می‌کنه، نه اخلاقای مشترک.

آدم باید یکیو داشته باشه که خودشو بخاطرش جمع و جور کنه، پولاشو جمع کنه، پس انداز کنه، هدیه بخره، یه کارایی رو انجام نده یه اخلاقایی رو ترک کنه، به خودش برسه، به خودش بیاد، انگیزه برای پیشرفت پیدا کنه، خودشو دوست داشته باشه و به زندگی جدی تر‌ نگاه کنه

شب غم‌ انگیزه ..
اتفاقای روز هم غم‌‌انگیزه ..
در واقع زندگی کلا غم‌انگیزه
فقط نور کم و زیاد می‌شه ..

♡

من همیشه تو زندگی امید دارم به اتفاقای خوب
به چیزی که نیست ولی ممکنه پیش بیاد
به نوری که نیست ولی ممکنه بتابه
به راهی که سد هست ولی ممکنه باز بشه
به دری که بستس ولی یروزی یه جایی باز میشه...

ببین اقای فاضل نظری رو به کجا رسوندید که میگه:

تمنای وفاداری مرا هرگز نبود از تو
ولی ای بی‌وفا، از بی‌وفا هم انتظاری هست

‏یکی از اقای سلیمی پرسیده بود کی باید رها کرد؟ خیلی خوب گفته بود جایی که متوجه میشی داری تنهایی برای منافع دو نفر میجنگی. اونجا که میفهمی اونی که دچاره فقط تویی. جایی که میفهمی اشتراکات خیلی کمه و صرفا خاطره‌ها مونده.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »