بعضی‌هامون خیلی بی‌رحمانه داریم یه دردهایی رو تحمل میکنیم، دردهایی که خیلی بزرگ‌تر از قد و قواره ماست، هیچوقت حق انتخابی براشون نداشتیم، زورشون خیلی بیشتر از لبخندهامونه، دردهایی که هر بار از خودت میپرسی چرا من؟ و هر بار جوابی که هیچوقت پیداش نکردی و غمگین‌ترت میکنه.

مشکلات، نگرانی‌ها و اضطراب‌هامون کم نیست. تا می‌خوایم به خودمون بیایم، تا می‌خوایم یکم خودمون رو جمع و جور کنیم همه‌چیز آوار می‌شه روی سرمون. ما غریبه‌هایی هستیم با دردهای مشترکِ آشنا، ما جوون‌هایی هستیم که جوونی‌مون به تاراج رفت و چیزی ازش نفهمیدیم، ما یک زخم گنده روی صورت ایرانیم که هیچ‌وقت قرار نیست خوب بشه.

الهه حسین‌نژاد رو کشتن…
ولی قصه‌ی تلخ ما،
خیلی وقته شروع شده.

یه زن دیگه،
یه زندگی دیگه،
و یه درد تکراری...
ما فقط عزادار یه آدم نیستیم،
ما عزادار امنیتی هستیم
که هر روز ازمون گرفته می‌شه.

الهه رفت،
اما ترسی که پشت چشم‌هامونه،
هنوز اینجاست…

زخم هامون فقط درد نمیدن! بعضی‌ هاشون عمق جدیدی بهت میدن، مثل ریشه‌هایی که توی تاریکی خاک قوی‌تر میشن.

𝐖𝐞 𝐝𝐨𝐧'𝐭 𝐥𝐨𝐬𝐞 𝐟𝐫𝐢𝐞𝐧𝐝𝐬 𝐖𝐞 𝐣𝐮𝐬𝐭 𝐥𝐞𝐚𝐫𝐧 𝐰𝐡𝐨 𝐨𝐮𝐫 𝐫𝐞𝐚𝐥 𝐟𝐫𝐢𝐞𝐧𝐝𝐬 𝐚𝐫𝐞

ما دوستامون رو از دست نمیدیم ، فقط به این نتیجه می‌رسیم که چه کسایی دوستای واقعیمون هستن .🤍

♡

گاهی دنبال خودمون توی گذشته‌ها میگردیم،
چون نسخه‌ی قدیمی‌مون، تنها راه ارتباطی با احساساتیه که دیگه پیداشون نمیکنیم! احساساتی که فکر میکردیم همیشه باهامون می‌مونن، اما تو مسیر بزرگ شدن جا موندن.

خدایا شکرت!
واسه شبای که فکر نمیکردیم صبح بشه...
واسه عزیزانمون که هر روز سلامتیشونو میبینیم...
واسه رفیقامون که تو دنیای هزار رنگ اونا یه رنگه نابن...
واسه آبی آسمون؛ واسه هوای خوب...
واسه دیدن دوباره ی سبز شدن درختا...
واسه فرصتایی که میدی تا اشتباهاتمونو جبران کنیم...
سختیایی که میتونست از این سخت تر باشه...
زمین خوردنا و واسه دوباره بلند شدنا...
واسه بودنت بهترینم...
خدایا واسه بودنت کنارم شکر...

ولی دقت کردید؟
همیشه پسرا رو محکوم کردیم به قوی بودن..
به تکیه گاه بودن...
به شعار مرد ک‌گریه نمیکنه...
هیچوقت نخواستیم قبول کنیم اونا هم حق دارن خسته بشن ..
گریه کنن ...بشکنن....
هیچوقت نخواستیم قبول کنیم پسرا هم احساس دارن....
هیچوقت نپرسیدیم چیشد که نصف پسرامون سیگاری شدن.....

این روزا روزای سختیه ...ولی
برای پسر ها و مرد هامون سختر ...

حتی اگر همه هم درد و رنج کشیده باشن، باز هم از درک درد و رنج همدیگه ناتوانن!
چون تا همون رنج رو تجربه نکنی هیچ وقت متوجه عمق اون رنج نمیشی چون جنس رنج هامون باهم فرق داره! حتی اگر دردت بزرگتر از درد بقیه باشه! چون قصه ی رنج هامون باهم فرق داره!

میگفت:
خیلیامون با کمترین تقصیر
بیشترین تقاص رو پس دادیم...