دقت کردید خیلیامون چقدر دقت می‌کنیم تو حرف زدن؟ چقدر سعی می‌کنیم کسی از لابلای حرفامون بو نبره که دل‌اندرونمون چه خبره. صرفنظر از دلیلش، اصل این موضوع خیلی تلخه. جین وبستر میگه «و چقدر غم‌انگیز است، که آدم تمام‌وقت مراقب باشد، تا آنچه را احساس می‌کند به زبان نیاورد».

خدایا شکرت
حال خوب رو موندگار تر کن برامون🤍

‏یه بیماری هست به اسم "اروتومانیا"؛
این بیماری اینطوریه که ؛
تو از شخصی که دوستش داری
تصویری می‌سازی که از
خود واقعیش پیشی گرفته
و در نهایت شخصیت اصلی اون فرد
باعث ناراحتیت میشه!
فکر میکنم خیلی هامون درگیر این بیماری باشیم

. .

آسمون هر چقدر دور باشه
ولی همیشه سهم زمین بارونه.
پس آروم باش عزیز من
خدا خیلی امنه..خیلی دوست مطمئنیه، فقط کافیه همونطور که بلدیم دوسش داشته باشیم..
خودش همه چیو به وقتش درست میکنه برامون.


. .

چقدر اشتباهی با آدم‌هایی حرف زدیم که هیچ تمایلی به شنیدنمون نداشتن؛
و چقدر اشتباهی خودمون رو از
آدم‌هایی دریغ کردیم که مشتاقِ
گوش دادن به حرفا و درد و دلامون بودن ...

𝘼𝙡𝙡 𝙩𝙝𝙞𝙨 𝙧𝙪𝙨𝙝 𝙩𝙤 𝙛𝙖𝙡𝙡 𝙤𝙪𝙩 𝙤𝙛 𝙤𝙪𝙧 𝙚𝙮𝙚𝙨 𝙞𝙨 𝙎𝙩𝙧𝙖𝙣𝙜𝙚.

این همه شتابتون واسه افتادن از چشمامون عجیبه.

مشکل از اونجایی شروع میشه که توی رویا دنیامونو میسازیم اما تو واقعیت دنبالش میگردیم

خیلیامون الان اونجاییم که شایع میگه:
تحمل کن میدونم، حواس هیچکی بهت نیست.

ما بدو، دلار بدو. ما بدو، طلا بدو. ما بدو، رویاهامون بدو.
ما بدو، زندگی بدو.....

خودمون‌ که‌ هیچوقت‌ نه‌
ولی‌ قلبامون‌ از‌ همون‌ اولش‌ با هم‌ بود.